Άννα Πορφύρη: «Με εξέπληξε ο τρόπος χειρισμού και προβολής της αποφυλάκισης Φιλιππίδη και Λιγνάδη»
by Έπη Τρίμη12/08/2022 17:19

Η ηθοποιός Άννα Πορφύρη είναι γνωστή στο πανελλήνιο μέσα από τηλεοπτικούς ρόλους. Τη συνάντησα και κάναμε τη συνέντευξη που ακολουθεί καθώς ερμηνεύει με πολύ μαεστρία την Ειρήνη Καβαλά στην παράσταση «τα 4 πόδια του τραπεζιού».

Της: Έπη Τρίμη

Παράλληλα, φέτος το χειμώνα θα συμμετέχει τηλεοπτικά στη σειρά «Παγιδευμένοι». Η κουβέντα έρεε σαν το νερό καθώς μιλήσαμε με άνεση για πολλά θέματα τόσο επί προσωπικού, όσο και για όσα συμβαίνουν στην καλλιτεχνική οικογένεια.

Κυρία Πορφύρη γεννηθήκατε στην Νότια Αφρική, πώς βρέθηκαν εκεί οι γονείς σας και τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;

Γεννήθηκα στο Johannesburg της Νοτίου Αφρικής. Οι γονείς μου πήγαν μετανάστες με σκοπό να εργαστούν γιατί εκείνη την περίοδο ήταν πολύ καλύτερες οι οικονομικές απολαβές σε σχέση με την Γερμανία και τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Στην ηλικία των επτά ετών ο πατέρας μου πήρε την απόφαση να επιστρέψουν στην Ελλάδα στην πόλη της Θεσσαλονίκης γιατί αργότερα θεώρησε ότι θα ήταν δύσκολή η διαδικασία της επιστροφής λόγω της ένταξής μας στο σχολικό περιβάλλον.

Σύμφωνα με τις σύγχρονες ψυχολογικές μελέτες ο χαρακτήρας των παιδιών διαμορφώνεται μέχρι τα πέντε τους έτη έτσι και εγώ νιώθω, μπορεί δηλαδή να είμαι περισσότερο Αφρικανή άλλα ταυτόχρονα και μια γνήσια Θεσσαλονικιά.

Λατρεύω την Αφρικάνικη κουλτούρα, την μουσική της, τον ξέφρενο αφρικάνικο χορευτικό ρυθμό που έχουν. Θυμάμαι αρκετά μέρη της Αφρικής. Το Κruger Park με τα ελεύθερα άγρια ζώα του. Το Sun city, το γνωστό χρυσό παλάτι που έμεινε ανεξίτηλο στα παιδικά μου μάτια. Το Cape Town ένα γνωστό λιμάνι με ωραία μαγαζιά του. Το Durban με τις συχνές εκδρομές και τα πικ- νικ κοντά στα βαθύ μπλε νερά του. Το Ακρωτήρι της Kαλής Eλπίδας το νοτιότερο άκρο της Αφρικής και το υπέροχο Port Elisabeth σαν μια άλλη Βενετία. Από τα αρνητικά αυτής μαγικής χώρας θα υπογραμμίσω το ακραίο φαινόμενο του ρατσισμού μεταξύ «λευκών και μαύρων». Η ένταση αυτή με απομακρύνει από μια βαθιά επιθυμία του να κατοικίσω εκεί σε αυτό τον λατρεμένο τόπο γεμάτο άγρια ομορφιά και έντονο πολιτισμικό και φυσικό πλούτο.

Κυρία Πορφύρη σάς στήριξαν οι γονείς σας στις επιλογές σας;

Δύσκολο κάποιος γονιός να πει στο παιδί του ‘εύχομαι να γίνεις ηθοποιός’ έτσι και οι δικοί μου γονείς, με το σκεπτικό ότι είναι δύσκολη δουλειά γεμάτη ανασφάλεια καθώς είσαι αναγκασμένος να ψάχνεις για δουλειά δύο φορές το χρόνο δεν ήταν για αυτούς και η καλύτερη απόφαση. Επιπλέον, το γεγονός ότι ήμουν καλή μαθήτρια και έχοντας προδιαγραφές να σπουδάσω έκανε πιο δύσκολη την αποδοχή της επιλογής μου.

Από πολύ μικρή ηλικία δέκα ετών πηγαίναμε με την αδελφή μου Σοφία στη θεατρική ομάδα Πούπουλο της Θεσσαλονίκης. Έτσι μπήκε το μικρόβιο του θεάτρου και κατέβηκα στην Αθήνα για να σπουδάσω θέατρο.

Η πραγματική στήριξη ήρθε όταν είδαν ότι μπορώ να τα καταφέρω και να επιβιώσω οικονομικά μόνο από αυτή τη δουλειά. Σαν ηθοποιός έκανα ωραίες συνεργασίες στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε ΔΗΠΕΘΕ αλλά και στο ελεύθερο θέατρο.

Κυρία Πορφύρη μιλήστε μας για τον ρόλο σας στα «4 πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και τα συναισθήματα που απορρέουν στο πλαίσιο της συνεργασίας σας με μια πλειάδα ταλαντούχων συνεργατών.
Στα «4 πόδια του τραπεζιού» κάνω το ρόλο της Ειρήνης Καβαλά που είναι ένα από τα επτά αδέλφια που διεκδικούν με ακόρεστη και θηριώδη δίψα πλούτο, δύναμη, εξουσία και πολεμούν μεταξύ τους για το ποιος θα κληρονομήσει τα σκήπτρα της μεγάλης βιομηχανικής επιχείρησης του ημιθανή πατέρα τους.

Η Ειρήνη Καβαλά είναι από τα πιο πλούσια μέλη της οικογένειας με τρία σπίτια και επτά αυτοκίνητα, ένα σπίτι στο Λονδίνο, στη Ν. Υόρκη και στην Ελβετία, με διακοπές στις Μπαχάμες, στις Βερμούδες, αλλά και στην Μύκονο. Εκεί προσλαμβάνει ειδικώς ένα άτομο για να διώχνει τις μύγες από το δωμάτιό της, ωστόσο διεκδικεί με λύσσα το περιουσιακό μερίδιό της.

Κοσμογυρισμένη, φαντασμένη, αδιάφορη, ψωνισμένη, προτιμά να βρίσκεται περισσότερο στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα. Είναι μια κοκέτα με μεγάλο ενδιαφέρον για την μόδα και κυρίως τα ψηλά τακούνια. Βαριέται την πολιτική και δεν θέλει με τίποτα να ταράσσεται η ψυχική της γαλήνη και ηρεμία.

Τα συναισθήματα που απορρέουν από τη συνεργασία μου με τόσους ταλαντούχους ανθρώπους είναι πρώτα από όλα η ευγνωμοσύνη γιατί αυτά τα χρόνια του κορονοιού με κλειστά θέατρα είδαμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να εκτιμάμε αυτό που έχουμε και να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Είναι μεγάλη μου χαρά γιατί πέρα από ταλαντούχοι συνεργάτες είναι και υπέροχοι άνθρωποι. Αυτό για μένα είναι και το πιο σπουδαίο.

Κυρία Πορφύρη σε συνέχεια της ως άνω ερώτησης έχετε κάποιο κοινό στοιχείο με την ηρωίδα που υποδύεστε;

Τα μοναδικά κοινά στοιχεία που έχω με την ηρωίδα του έργου είναι ότι απεχθάνομαι τις εντάσεις και τους τσακωμούς και θέλω την ψυχική μου ηρεμία και γαλήνη και προσπαθώ στη ζωή και στη δουλειά να τα αποφεύγω όσο μπορώ. Πιστεύω ότι η σιωπή έχει μεγάλη δύναμη. Όταν φύγει η ένταση του καυγά μπορεί κανείς να κάνει εποικοδομητικό διάλογο.

Επίσης άλλο κοινό σημείο με την ηρωίδα του έργου είναι ότι δεν εμπλέκομαι σε ραδιουργίες, συνωμοσίες, δεν δημιουργώ ίντριγκες για να πετύχω τον σκοπό μου και προσπαθώ να μην κακολογώ. Όταν κανείς δουλεύει σε αυτό το δρόμο, σχεδιάζοντας δηλαδή κακό, το δηλητήριο που ρίχνει στον άλλον, τρώει πρώτα τον ίδιο και τον καταφθείρει.

Τελικά αυτό που μένει είναι η καλή προαίρεση που με καθαρότητα και ειλικρίνεια φέρνουν φως στη ψυχή μας.

Κυρία Πορφύρη ποιο πιστεύετε πως είναι το συστατικό της επιτυχίας της συγκεκριμένης παράστασης και γιατί έχει αγαπηθεί τόσο από το κοινό;

Το συστατικό της επιτυχίας της συγκεκριμένης παράστασης είναι πρώτα από όλα ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Καμπανέλλη, ταυτόχρονα και ένα από τα διακεκριμένα της νεοελληνικής δραματουργίας. Το θέμα του είναι υπερ-τοπικό και υπερ-χρονικό, το πώς δηλαδή οι δεσμοί αίματος μεταβάλλονται και εξαγριώνονται με το κυνήγι του πλούτου και της εξουσίας.

Στο τιμόνι του θιάσου είναι η κυρία Μαίρη Ραζή μια πολύ άξια γυναίκα, μάχιμη, δυναμική με θετική διάθεση όπου μαζί με τον ακούραστο σύζυγο της Σωτήρη Τσόγκα και την κόρη τους Κοραλλία δημιουργούν εκπληκτική ατμόσφαιρα ώστε ο ηθοποιός να δίνει τον καλύτερο εαυτό του.

Δεν μπορώ να μην σταθώ και σε έναν άλλο άνθρωπο τον γλυκύτατο σκηνοθέτη μας Παντελή Παπαδόπουλο, μεγάλο θεατράνθρωπο, δάσκαλο υποκριτικής σε πολλές σχολές όπου με όμορφη δημιουργική δουλειά προσεγγίσαμε το έργο του Καμπανέλλη. Εντύπωση μου κάνει ότι έρχεται διακριτικά και αθόρυβα σε κάθε μας παράσταση ακόμα και εκτός Αθηνών για να στηρίξει τη δουλειά και να βρει λύσεις σε όλα τα εμπόδια που προκύπτουν. Όταν ένας ηθοποιός αρρώστησε δεν δίστασε να αναλάβει εκείνος το ρόλο του ώστε να μην χαθεί η παράσταση.

Φυσικά και οι υπόλοιποι συντελεστές ο Διονύσης Τσακνής στη μουσική, η Λαμπρινή Καρδαρά στα σκηνικά και τα κοστούμια έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και ήταν παρόν σε πολλές πρόβες ώστε να καταλάβουν το ύφος και τις ανάγκες του έργου.

Ένα επιπλέον συστατικό της επιτυχίας είναι και ο χώρος που έχουμε την τύχη να παίζουμε στο Παλιό Πανεπιστήμιο στη Πλάκα. Ένας χώρος μοναδικής αισθητικής κάτω από την Ακρόπολη που ταιριάζει πάρα πολύ στο ύφος της παράστασης μας.

Με ποιον από τους ηθοποιούς αισθάνεστε πιο κοντά επί σκηνής αλλά και ως άνθρωποι;

Όπως ανέφερα και πριν με όλους τους ηθοποιούς έχω πολύ καλές σχέσεις και σκηνικά επικοινωνώ με όλους υπέροχα. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και χαρά όταν ξεκινάω για να πάω στη παράσταση και το βάλσαμο στην ψυχή από το θέατρο, μέσα σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε με την ασθένεια του κορονοιού, τις αποτρόπαιες γυναικοκτονίες, τις φωτιές και τους πολέμους στις γειτονικές χώρες.

Εάν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον που αισθάνομαι πιο κοντά μου ως άνθρωπο, αυτή θα ήταν η κα Ραζή. Το ταπεραμέντο της και η αισιόδοξη ματιά της στη ζωή και στη δουλειά μου δίνουν θετική ενέργεια. Επίσης η γλυκύτητα της Ελευθερίας Ρήγου με φέρνει πιο κοντά της ως ένας πολύ δοτικός άνθρωπος.

Κυρία Πορφύρη πριν από λίγες εβδομάδες ξεκίνησαν τα γυρίσματα της δραματικής σειράς του ΑΝΤ1 «Παγιδευμένοι». Ποιος είναι ο χαρακτήρας που θα ενσαρκώσετε, ποιες είναι οι προκλήσεις του ρόλου σας και πού θα πραγματοποιηθούν τα γυρίσματα;

Ο ρόλος μου στη καινούργια σειρά του ΑΝΤ1 «Παγιδευμένοι» είναι αυτός της Ελένης Μαρκέτου, αδελφής του Διοικητή της αστυνομίας Σπύρου Μαρκέτου ( Παύλου Ορκόπουλου). Είναι μια απλή γυναίκα, νοικοκυρά που φροντίζει το σπίτι της και τα παιδιά του αδελφού της. Είναι τεράστιο υποκριτικό δώρο για εμένα αυτή τη εποχή στο θέατρο και στη τηλεόραση να δουλεύω δύο χαρακτήρες τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους και είναι μεγάλη μου χαρά να συνεργάζομαι με μια άξια γυναίκα που γνωρίζει όσο κανείς άλλος την τηλεόραση, τη Βίκυ Μανώλη στη σκηνοθεσία αλλά και με ένα πολύ καλά οργανωμένο γραφείο παραγωγής την Pedio Production όπου όλες της οι δουλειές είναι προσεγμένες και με άξιους συνεργάτες. Τα γυρίσματα θα πραγματοποιηθούν στην Αθήνα.

Κυρία Πορφύρη αγαπάτε περισσότερο το θέατρο ή την τηλεόραση και πού από φύση εκφράζεστε καλύτερα;

Είναι αλήθεια έχω κάνει περισσότερο θέατρο και νιώθω μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια που μου παρέχουν οι πρόβες και το συνεχές ψάξιμο προς κάποιο συγκεκριμένο δρόμο. Στην τηλεόραση καλείται ο ηθοποιός να είναι σε μεγαλύτερη ετοιμότητα και εγρήγορση ώστε με ελάχιστες πρόβες να λειτουργήσει στο εδώ και τώρα με συγκέντρωση, συνέπεια και πειθαρχία. Την αγαπώ πολύ την τηλεόραση και τα τελευταία χρόνια γίνονται θαυμάσιες δουλειές και ιδιαίτερα προσεγμένες, αλλά θεωρώ ότι από φύση εκφράζομαι καλύτερα στο θέατρο.

Έχετε διδάξει θέατρο σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες, σε δήμους, δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Τι προσφέρει η διδαχή μέσα στην ψυχή σας;

Η μαθησιακή διαδικασία είναι το μεγαλύτερο αναζωογονητικό μάθημα για μας τους θεατροπαιδαγωγούς. Ενώ έχουμε κάνει μεγάλες διαδρομές για να βρούμε τα στοιχεία σε μια παράσταση και έναν ρόλο, τα παιδιά με τον αυθορμητισμό τους, την φαντασία τους, το παιχνίδι τους, μάς δίνουν έτοιμες απαντήσεις με φρεσκάδα και απλότητα. Καλούμαστε λοιπόν να εκμαιεύσουμε όλα αυτά από τα παιδιά να τους τα κωδικοποιήσουμε, να τα μάθουμε να τα κάνουν ανάγνωση και έπειτα να τα χρησιμοποιήσουν σε ένα πραγματικό κόσμο έξω από τις οθόνες. Καλούμαστε να μάθουμε τα παιδιά να επικοινωνούν, να καλλιεργήσουν τις δεξιότητες τους, να εξασκήσουν τη φαντασία τους και να δημιουργήσουν. Είναι μια ενδιαφέρουσα διαδικασία θα έλεγα ένα ταξίδι που έχει να δώσει πολλά με κερδισμένους όλους μας, παιδαγωγούς, παιδιά, γονείς και θεατές. Διότι η τέχνη μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Έχετε συνεργαστεί με την αφρόκρεμα των ηθοποιών στην τηλεόραση και σίγουρα η επαφή με συναδέλφους έχει να προσφέρει πολλές ανταλλαγές απόψεων. Κάνατε φιλίες μέσα από τον χώρο σας;
Η φιλία ως ανθρώπινος δεσμός είναι πολύ σημαντικός για μένα πολλές φορές με έχουν στηρίξει άνθρωποι του χώρου μας σε δύσκολες στιγμές στη ζωή μου. Είναι περίεργο πως συναντιόμαστε ζούμε κάτι περισσότερο από μια οικογένεια μια δημιουργική σκηνή στο σανίδι ή μπροστά στην κάμερα και μετά οι πορείες μας αλλάζουν. Αυτή η σχέση δεν είναι απλά μια ανάμνηση αλλά μια βαθιά φιλία που πολλές φορές συνεχίζεται και μετά τα γυρίσματα και τις παραστάσεις. Μπορεί χρονικά και τοπικά να μην είμαστε με πολλούς ανθρώπους και συναδέλφους κοντά και συχνά λόγω των απαιτητικών ρυθμών της σύγχρονης ζωής αλλά δεν χάνεται ποτέ αυτή η επαφή της αληθινής γνωριμίας. Είναι σαν την συνέχεια μια σκηνής που θυμάσαι σε ποιο σημείο την είχαμε αφήσει.

Περιμένατε την αποφυλάκιση Φιλιππίδη και Λιγνάδη και πώς νιώθετε γι΄ αυτό;

Πραγματικά αυτή η ιστορία με εξέπληξε από κάθε άποψη δηλαδή ο τρόπος χειρισμού και προβολής αυτών των γεγονότων. Όλα αυτά τα δυσάρεστα τεκταινόμενα στην καθημερινότητα αλλά και η παρουσίαση τους με αφήνουν άναυδη. Δεν θα ήθελα να βρεθεί κανείς στην θέση των συναδέλφων από όποια θέση και αν είναι. Δεν είμαι εγώ ο κριτής που θα κρίνει και θα δικάσει πρόσωπα και καταστάσεις. Εύχομαι και το λέω με ευθύνη και συναίσθηση ως γυναίκα μητέρα και σύζυγος να φωτίσει ο Θεός την δικαιοσύνη να αποδώσει ότι είναι το σωστό και οι συνάδελφοι να είμαστε ενωμένοι με σεβασμό και συνεργατικότητα και αφοσίωση στη δουλειά μας χωρίς να χρειαστεί κανείς να βρεθεί σε τόσο άσχημες καταστάσεις.

Πώς αισθάνεστε ως γυναίκα για τις συνεχείς γυναικοκτονίες και τη μαύρη λίστα που τελειωμό δεν έχει;

Είναι αδιανόητο να συμβαίνει αυτό τα τελευταία χρόνια, μετά την ύπαρξη τόσων γυναικείων κινημάτων, αλλά και με τόσες γραμμές ψυχικής υγείας και υποστήριξης που υπάρχουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αυτό το φαινόμενο δυστυχώς είναι η κορυφή του παγόβουνου, πρέπει λοιπόν να δούμε τη βάση του προβλήματος που είναι η σωστή διαπαιδαγώγηση. Ο σκοτεινός μεσαίωνας πιστεύω ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο διάλογος και η αληθινή επικοινωνία θα αποτρέψουν την επανάληψη τέτοιων φρικτών ιστοριών. Θα ήθελα να πω σε κάθε γυναίκα να μην φοβάται. Όλες οι γυναίκες είμαστε ενωμένες πια και πρέπει να μιλάμε δυνατά. Υπάρχουν πια αρκετοί φορείς δημόσιοι και ιδιωτικοί που μπορούν και κάνουν πραγματικά πολλά. Ας μην εγκλωβίζονται λοιπόν στην απειλή και τον φόβο του σαδισμού που κυκλοφορεί για να μας υποσκελίσει μέχρι στο έσχατο σημείο, αυτό της αφαίρεσης της ζωής μας.

Ποια συνεργασία υπήρξε για εσάς δύσκολη, για ποια πιθανά να έχετε μετανιώσει και για ποια συγκινήστε όταν έρχεται στο νου σας;

Μου αρέσει να ακούω την λέξη «δύσκολη» γιατί στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι δύσκολο, όταν το κοιτάς εκ τον υστέρων έχεις καταλάβει ότι έμαθες πολλά και ότι έχεις κάνει αρκετά βήματα. Πραγματικά κάθε φορά λέμε ότι κάτι είναι δύσκολο γιατί δεν είναι γνώριμο για εμάς. Με αυτή την σκέψη δεν θα έλεγα ότι έχω μετανιώσει και για κάποια συνεργασία, αφενός γιατί κάτι έμαθα από αυτή και αφετέρου γιατί μπορεί και εμένα να μην μου ταίριαζε κάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε για το καλύτερο. Πάντα μου έρχεται στο μυαλό η συνεργασία μου με τον αείμνηστο Ανδρέα Βουτσινά στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος – Βασιλικό θέατρο, στο έργο: «Οδυσσέα γύρισε σπίτι» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Αλλά αξέχαστη για μένα είναι και η συνεργασία μου με τον γλυκύτατο Κώστα Τσιάνο στο έργο : «Ο Γάμος» της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη στο ΚΘΒΕ. Το μαγικό σε αυτές τις παραστάσεις ήταν πως ανάμεσα σε δύο μεγάλους βεληνεκούς σκηνοθέτες μια νέα ηθοποιός όπως εγώ τότε, μαθαίνει πράγματα σχετικά με την υποκριτική και την αλήθεια της, πως να την μεταφέρει από την σκηνή στους θεατές.

Κυρία Πορφύρη έχετε συνεργαστεί μεταξύ άλλων και με τον Γιάννη Μπέζο ο οποίος έχει τη φήμη του δύσκολου ανθρώπου αλλά του βοηθητικού συνεργάτη. Πώς είναι να δουλεύεις με έναν ταλαντούχο άνθρωπο και σκληρό εργάτη της τέχνης που έχει βάλει ψηλά τον πήχη;

Η συνάντηση μου με τον κύριο Μπέζο στον χώρο της τηλεόρασης ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ώστε να καταλάβω το πόσο σημαντικός άνθρωπος της τέχνης είναι. Το ταλέντο του και η υψηλή του στοχοθεσία στα καλλιτεχνικά πράγματα κάθε άλλο παρά ένα δύσκολο άνθρωπο θα έλεγα ότι συνιστά. Είναι ένα πρόσωπο που σου δείχνει σεβασμό και προσπαθεί μέσα από τα υψηλά στάνταρντ που βάζει να σε προάγει σε αναζήτηση για το πώς να δουλέψεις τον ρόλο. Ταυτόχρονα με το χιούμορ του σε χαλαρώνει εκεί που χρειάζεται για να υπάρχει πάντα το καλύτερο συνολικό αποτέλεσμα. Για μένα ήταν μια ευχάριστη συγκυρία που δούλεψα μαζί του στα πρώτα μου βήματα.

Είστε ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας «Χιλιοδέντρι». Ετοιμάζετε κάτι για τον χειμώνα που έπεται;

Είμαι ιδρυτικό μέλος μαζί με τη Σοφία Τσινάρη χρόνια ηθοποιός και σκηνοθέτης η οποία έχει εργαστεί στο Εθνικό θέατρο αλλά και στο ελεύθερο θέατρο. σε δεκάδες αξιόλογες και βραβευμένες παραστάσεις Με την πολύχρονη εμπειρία της και την ακούραστη αφοσίωση της δημιουργούμε μέσω της Θεατρικής ομάδας «Χιλιοδέντρι» παραστάσεις υψηλής αισθητικής που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σημερινού μαθητή, γονέα και παιδαγωγού. Η ομάδα στηρίζει το παιδαγωγικό έργο με παραστάσεις από το κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο οι οποίες παρουσιάζονται σε θέατρα, Μουσεία, βιβλιοθήκες, σχολεία και χώρους πολιτισμού. Απαραίτητα υλικά για τη δημιουργία παραστάσεων είναι πρωτότυποι θεατρικοί κώδικες, η λεπτομερής δουλειά, η ευαισθησία το χιούμορ και το στοιχείο της έκπληξης. Ανεβάσαμε παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία όπως: «Η Φάρμα του Διαδικτύου» στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού -Ελληνικός Κόσμος, στο Θέατρο Πέτρας, στο Βεάκειο, «Το Βέλος που δεν πληγώνει»στο θέατρο Βικτόρια και Στούντιο Μαυρομιχάλη και την «Μηλιά» του Εμμανουήλ Ροΐδη σε χώρους Πολιτισμού και φεστιβάλ κ.α.

Η ομάδα μας κατάφερε με τις παραστάσεις της να βραβευτεί Πανευρωπαϊκά, να ταξιδέψει στα μεγαλύτερα θέατρα της Ελλάδος και να την εμπιστευτούν πολλοί δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς όπως: η Google Ελλάδος, το Υπουργείο Παιδείας, το Πολιτιστικό ίδρυμα της ΠΙΟΠ, το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου – Saferinternet κ.α. Έχουμε πολλά σχέδια στο μυαλό μας αλλά δεν είναι κάτι ακόμη ανακοινώσιμο.

Κυρία Πορφύρη πώς θα θέλατε να κλείσουμε τη συνέντευξή μας;

Με αφορμή το τελευταίο έργο που παίζω του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» θα σας πω με ένα δικό μου τρόπο τις σκέψεις αυτού του μεγάλου συγγραφέα, που με εκφράζουν απόλυτα σαν άνθρωπο και σαν ηθοποιό. Στους εχθρούς μας να στεκόμαστε με αγάπη. Να καλλιεργούμε τα καλά ένστικτα ως δύναμη για να μας πηγαίνουν πάντα στον όμορφο κόσμο. Ο πολιτισμός πρέπει να είναι το μέλημα του ανθρώπου, η καλή μουσική προάγει τον άνθρωπο, το καλό βιβλίο, μια καλή ταινία, μια συναυλία, μια θεατρική παράσταση ομορφαίνουν την ζωή όπως ένα λουλούδι. Η τέχνη εξημερώνει τον άνθρωπο. Θα τολμήσω να πω του δίνει απαντήσεις για την ύπαρξη του, τον ηρεμεί με το μέσα του και τον ανεβάζει σε μια ανώτερη σφαίρα που για μένα λέγεται Θεός.

Ευχαριστώ για το μοίρασμα των σκέψεων μου, μαζί σας.

Μαίρη Ραζή: «Δίνουμε αγώνα για να μην μαραζώνουμε»
«Η Πολιτεία έχει χρέος να στηρίξει με πολλούς τρόπους το Θέατρο», τονίζει στη Βραδυνή της Κυριακής

Από Εσμεράλδα Αγαπητού

Κυρία Ραζή, παρουσιάζετε «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στο «Παλιό Πανεπιστήμιο». Γιατί επιλέξατε αυτό το έργο και σε τι αναφέρεται;
«Για πολλούς λόγους, αλλά συμμετέχουμε και στον εορτασμό του Έτους Καμπανέλλη, 100 χρόνια από τη γέννησή του. “Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού” είναι ο αντίποδας, του κόσμου της “Αυλής των θαυμάτων”. Μία καυστική σάτιρα του 1978, που παραμένει επίκαιρη και είναι από τα πιο σημαντικά έργα της ελληνικής μεταπολιτευτικής περιόδου. Με αφορμή τη διαμάχη για την κληρονομιά μίας μεγάλης επιχείρησης, καταγράφει με συγκλονιστικό αλλά και διαχρονικό τρόπο την απληστία των ανθρώπων και την ακόρεστη δίψα για εξουσία και πλούτο».

Γιατί στο «Παλιό Πανεπιστήμιο»;
«Το “Παλιό Πανεπιστήμιο” στη Θόλου 5 στην Πλάκα, είναι ένας υπέροχος ιερός χώρος, με θετική αύρα, κάτω από τον ίσκιο της Ακρόπολης. Είναι τιμή και χαρά μας να παίζουμε εκεί. Οι παραστάσεις που φιλοξενεί, είναι επιλεγμένες. Ως θεατής, εντυπωσιάστηκα από τα λουλούδια, τα δέντρα, τις βουκαμβίλιες, λες και βρίσκεσαι μέσα σε ένα μυρωδάτο κήπο. Ο θεατής διασχίζοντας το κατώφλι του ξεχνά τις έγνοιες και αφήνεται στο μαγικό κόσμο του Θεάτρου».

Πολυπρόσωπος ο θίασος. Έρχεται κόσμος, ώστε να υπάρχει και οικονομικό όφελος;
«Τολμήσαμε ένα μεγάλο θίασο, γιατί λατρέψαμε το κείμενο. Φυσικά και δεν είναι εύκολο να συντηρηθούν 12 άτομα, αλλά οι καλλιτεχνικές μας επιλογές ήταν πάντα μακριά από… ταμειακές επιταγές. Υπάρχει ένα πιστό κοινό που μας ακολουθεί 38 χρόνια, μας στηρίζει και ξέρει ότι το θέατρο “Πρόβα” είναι ένας πολιτιστικός χώρος με καλλιτεχνική ταυτότητα και μοναδική σφραγίδα. Ξέρει τι θα δει. Έχουμε χρέος να παραμένει ο πολιτιστικός φάρος αναμμένος, δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο υπουργείο Πολιτισμού, στο σπίτι που γεννήθηκε η Μαρία Κάλλας. Δίνουμε αγώνα για να μην μαραζώνουμε και να μην κάνουμε εκπτώσεις στα όνειρά μας».

Η Πολιτεία συμπαραστέκεται;
«Οι επιχορηγήσεις βοηθάνε, αλλά τα χρήματα είναι λίγα. Covid, ανεργία, ακρίβεια, δεν περισσεύουν λεφτά. Η Πολιτεία έχει χρέος να στηρίξει με πολλούς τρόπους το Θέατρο. Εργατικά εισιτήρια, εκπτωτικά εισιτήρια κ.λπ.».

Ο σύζυγός σας, Σωτήρης Τσόγκας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, η κόρη σας Κοραλία Τσόγκα, ηθοποιός, εσείς ηθοποιός και σκηνοθέτιδα. Τρεις δυναμικές προσωπικότητες στον ίδιο χώρο, συμβιώνουν ομαλά;
«Ε, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, αλλά η σκηνή και ο κοινός στόχος ενώνουν. Επιπλέον, έχουμε κοινό κώδικα Υποκριτικής, και αυτό αποτελεί την αρμονική καλλιτεχνική μας συνύπαρξη. Είναι ευλογία!».

Έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί είναι άλλη η ποιότητα και η αξιοπρέπεια των Ελλήνων της Πόλης. Εδώ, υπάρχει ή την αποζητάτε;
«Ο Ελληνισμός της Πόλης πραγματικά είναι αξιοπρεπής. Έχει δικό του πολιτιστικό στίγμα. Υψηλή αισθητική. Η ποιότητα στον τρόπο ζωής του είναι επιλεκτική. Ο Έλληνας της Πόλης είναι ευγενής, κιμπάρης, γλεντζές, καλοφαγάς, καλοντυμένος, με γνώσεις, κοινωνική μόρφωση, μιλάει ξένες γλώσσες, μετρημένος και με σεβασμό στον συνάνθρωπό του. Ικανός να επιβιώσει με αξιοπρέπεια σε όλες τις δυσκολίες και κανείς να μην καταλάβει τις αντιξοότητες που περνάει. Φυσικά και στην Ελλάδα υπάρχουν χαρισματικοί, ευγενικοί άνθρωποι που εκπέμπουν πολιτισμό και ανθρωπιά, και τους εκτιμώ ιδιαιτέρως».

Οι αναμνήσεις από τα χρόνια σας εκεί; Παίζατε θέατρο με φίλες σας μικρή;
«Οι αναμνήσεις είναι από τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια. Ήμουν πολύ άτακτη, ζιζάνιο. Πήγα Δημοτικό στο Κεντρικό Σχολείο και μετά στο Saint Pulcherie στις καλόγριες. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, από τις πρώτες του σχολείου. Αντιφατικό, γιατί ενώ ήμουν ατίθαση και δεν ήμουν σπασικλάκι, έπαιρνα υψηλούς βαθμούς. Μάλλον, παρακολουθούσα στην παράδοση. Το παρατσούκλι μου ήταν “σπουργιτάκι”, γιατί τραγούδαγα και χόρευα συνέχεια. Μα… φυσικά και παίζαμε θέατρο. Η ξαδέρφη μου Τζένη Μήτση σπούδαζε στην Αθήνα, στο Κολλέγιο, και μας έφερνε κείμενα που μας τα σκηνοθετούσε και τα παρουσιάζαμε στο κοινό με εισιτήρια και τσακωνόμασταν στη μοιρασιά. Αυτός ήταν ο σπόρος που καλλιεργήθηκε μέσα μου και έγινα ηθοποιός».

Ήσασταν πολύ όμορφο κορίτσι όταν ξεκινήσατε. Χάσατε ρόλο επειδή δεν… ενδώσατε;
«Ήμουνα όμορφη, πολλοί με φλέρταραν, αλλά αν δεν μου άρεσε ο άλλος, δεν προχωρούσα. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση με το χαρακτήρα μου να ενδώσω. Δεν μ’ ενδιέφερε αν θα έχανα ρόλο ή να κάνω γάμο με ευκατάστατο κύριο. Εγώ ακολουθούσα και ακολουθώ την καρδιά και τα θέλω μου. Έτσι, δεν νιώθω άβολα για τις τυχόν επιπτώσεις που ίσως είχα στην καριέρα μου. Προχωρώ μόνο και πάντα μπροστά».

Ιδρύσατε το θέατρο «Πρόβα». Θέλατε να έχετε την επιλογή των έργων εσείς;
«Δεν το ίδρυσα μόνη μου. Το 1984, με τον Σωτήρη Τσόγκα και τον Τάσο Δήμα ενώσαμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες και φτιάξαμε τη μη κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου το α-θέατο, και την “οδό Ερμού” στο Μοναστηράκι. Αργότερα ,που αποχώρησε ο Δήμας, ιδρύσαμε την Εταιρεία Θεάτρου “Πρόβα” με τον Σωτήρη Τσόγκα, ανεβάσαμε έργα που μας ενδιέφεραν, στην πλειοψηφία τους άπαιχτα, και βάλαμε σιγά-σιγά το λιθαράκι μας στο πολιτιστικό γίγνεσθαι. 90 παραγωγές και 38 χρόνια σκληρής δουλειάς. Διακριθήκαμε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, βραβευτήκαμε. Εγώ λέω: “Όλοι μπορεί να σε προδώσουν, η δουλειά ποτέ”».

Σπουδάσατε Γαλλική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο, είστε και καθηγήτρια, διδάσκετε, όμως, στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Πρόβα». Τι σας παρακίνησε να φτιάξετε τη Σχολή;
«Τη Σχολή την ίδρυσα πριν από 22 χρόνια, γιατί μου άρεσε να διδάσκω και ήθελα να μεταδώσω την εμπειρία μου στις νεότερες γενιές. Η διδασκαλία της Υποκριτικής είναι δύσκολη και χρειάζεται ο καθηγητής να έχει μεγάλη υπομονή και αγάπη για τους μαθητές του, να μεταφέρει απλόχερα τις γνώσεις του, τις τεχνικές του, να αποκτήσει την εμπιστοσύνη τους για να του καταθέτουν τις ευαισθησίες τους ελεύθερα».

Βιογραφικό
Η Μαίρη Ραζή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και Υποκριτική στις Σχολές Κ. Κουν και Γ. Θεοδοσιάδη, έχει συμμετάσχει σε Τηλεόραση, Κινηματογράφο, Θέατρο. Ένας από τους αγαπημένους της ρόλους είναι η«Ρόζα Εσκενάζυ», για την οποία βραβεύτηκε. Γενικά, στα 60 έργα που έπαιξε, λάτρεψε με πάθος όλες τις ηρωίδες. Εκτιμά την ειλικρίνεια, την τιμιότητα, την αξιοπρέπεια, την μπέσα, τη συνέπεια, τη φιλία. Απεχθάνεται το ψέμα, την πονηριά, την ιδιοτέλεια, το ραγιαδισμό, την προδοσία, τους κόλακες, την αδικία, την αχαριστία, την ασυνέπεια, τις ραδιουργίες, την υποτέλεια. Φοβάται το σεισμό και τα προβλήματα υγείας. Εύχεται να είναι γερή, να κολυμπάει πολλές ημέρες, να έχει περισσότερο χρόνο για την κόρη της, την οικογένειά της, τους φίλους, για διάβασμα, για ξεκούραση με τις γάτες της, για καφεδάκι, για ταβερνούλα.

https://www.vradini.gr/article/politismos/667729-mairh-razh-dinoyme-agwn...

Σωτήρης Τσόγκας: «H σεμνότητα και το χαμηλό προφίλ δεν είναι ηθική στάση και επιλογή για μένα, αλλά στοιχείο του χαρακτήρος μου»
by Έπη Τρίμη14/07/2022

Στα πλαίσια της υπέροχης παράστασης «Τα 4 πόδια του τραπεζιού» που αυτήν την περίοδο παίζεται στο θέατρο Πρόβα είχα την υπέρμετρη χαρά και τιμή να συνομιλήσω με τον κ. Σωτήρη Τσόγκα που ως γνωστόν δεν παραχωρεί εύκολα συνεντεύξεις.

Της: Έπη Τρίμη

Οι απαντήσεις του για μένα ήταν υπέροχες και εύχομαι και ελπίζω το ίδιο να αισθανθείτε και εσείς διαβάζοντας τη συνέντευξη που ακολουθεί.

Κύριε Τσόγκα έχετε ένα πλούσιο βιογραφικό, ωστόσο είστε ένας σεμνός εργάτης της τέχνης. Δεν υπήρξε ποτέ στιγμή στη ζωή σας που νιώσατε αδικημένος καθώς τα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με σας προβάλλοντας περισσότερο τη σύζυγό σας Μαίρη Ραζή;

‘Eνα πλούσιο, όντως, βιογραφικό (50 χρόνια στο θέατρο, 40 χρόνια στη Δραματική Εκπαίδευση, βραβεία, διακρίσεις, τίτλοι) δεν αποκλείει τη σεμνότητα και τη χαμηλή μύτη» ενός εργάτη της τέχνης, όπως εγώ. H σεμνότητα και το χαμηλό προφίλ δεν είναι ηθική στάση και επιλογή για μένα, αλλά στοιχείο του χαρακτήρος μου. Δεν μπορώ και δεν μου αρέσει να κάνω θόρυβο γύρω από τον εαυτό μου και το όνομά μου. Προτιμώ τη σιωπή. Έτσι είμαι, έτσι θα παραμείνω, όπως και πολλοί άλλοι, άξιοι και αξιότεροι από μένα συνάδελφοί μου.

Το ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν ασχολήθηκαν ιδιαιτέρως με εμένα, δεν με έκανε στιγμή, να νιώσω αδικημένος, γιατί και εγώ τα «αδίκησα», με το να μην ασχοληθώ ιδιαιτέρως με αυτά. Η Μαίρη ασχολήθηκε και δικαίως την προβάλλουν περισσότερο.

Επιπλέον το 1980 αποφάσισα να εγκαταλείψω την τηλεόραση οπότε κατά την επικρατούσα «συνήθεια», όταν δεν εμφανίζεσαι στην TV, δεν «υπάρχεις».

Στο παρελθόν έχετε συνεργαστεί μεταξύ άλλων με το δίδυμο «Μυράτ-Ζουμπουλάκη» που ήταν συνώνυμο του αστικού θεάτρου καθώς και με την Άννα Φόνσου. Πώς ήταν ως άνθρωποι όταν έσβηναν τα φώτα της δημοσιότητας από πάνω τους και ποια συνεργασία από τις δύο θυμάστε ακόμη με συμπάθεια;

Και τις δύο τις θυμάμαι με συμπάθεια. Μεγάλη και ζωηρή, ανεξίτηλη. Όπως και όλες τις συνεργασίες μου, όχι μόνο στο θέατρο Πρόβα, αλλά και στο «ελεύθερο» θέατρο και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο και στο Κρατικό Ραδιόφωνο. Είχα την τύχη ή το ένστικτο αν θέλετε, να επιλέγω πάντοτε δουλειές που εξασφάλιζαν επαγγελματική και καλλιτεχνική αξιοπρέπεια και αμοιβαίο σεβασμό. Και αυτός είναι ο αδαπάνητος καλλιτεχνικός μου πλούτος.

Με την Άννα Φόνσου συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά γύρω στο 1980 στο θίασο, που είχε τότε στο θέατρο ΟΡΒΟ (δεν λειτουργεί πια) και μετά από 15 περίπου χρόνια συνεργάστηκε η Άννα με το θέατρο Πρόβα, σε μία εξαιρετική παράσταση του έργου του Ζαν Πωλ Σάρτρ «Κεκλεισμένων των Θυρών », που άφησε εποχή. Και μπροστά στα φώτα και πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, η Άννα ήταν και είναι απλή (πιο απλή δεν γίνεται) προσηνής, πρόσχαρη, ειλικρινής. Ως τώρα παρακολουθεί όλες τις παραστάσεις μας και εμείς τις δικές της. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όταν συνεργαστήκαμε στο θέατρο Πρόβα όχι μόνο δεν δίσταζε, αλλά και ζητούσε να συμμετέχει και στις εξω-θεατρικές δουλειές του θιάσου. Και συμμετείχε. Απλή και ακομπλεξάριστη.

Με το Δημήτρη Μυράτ, η συνεργασία μου ήταν μεγαλύτερη και διήρκησε γύρω στα δεκαπέντε χρόνια. Τα πρώτα τρία, ήταν δάσκαλός μου στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, μαζί με τους επίσης αξέχαστους, Αλέξη Μινωτή, Κατίνα Παξινού, Άγγελο Τερζάκη Κώστα Μουσούρη και Γιάννη Σιδέρη. Και τα υπόλοιπα 12 χρόνια, ήμουνα μόνιμο στέλεχος του θεάτρου Αθηνών, υπηρετώντας ένα ευρύ ρεπερτόριο από την αρχαία τραγωδία έως νεοκλασικά και σύγχρονα έργα ελληνικά και ξένα. Ήμουν ο αγαπημένος του μαθητής, ο Ιωάννης εκ των μαθητών του, όπως έλεγε και για μένα ήταν ο αγαπημένος μου δάσκαλος στον οποίο οφείλω σχεδόν (για να μην υπερβάλλω) τα πάντα γύρω από το θέατρο. Εξαιρετικός σκηνοθέτης και ηθοποιός και δάσκαλος, κιβωτός θεατρικής μνήμης, τέρας μορφώσεως, πραγματικός αριστοκράτης και ευπατρίδης, κύριος με όλη τη σημασία της λέξεως. Έπεσε θύμα των λιβελογράφων του Συγκροτήματος Λαμπράκη αλλά η μνήμη του στους πιστούς μαθητές του παραμένει ζωντανή και ανεξίτηλη.

Για πρώτη φορά παγκοσμίως ανέβασε επί σκηνής το Συμπόσιο του Πλάτωνος και για πρώτη και μόνη φορά πανελλαδικώς το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο επί σκηνής στην δημοτική. Από τους τελευταίους μεγάλους ιστορικούς θιασάρχες του ελληνικού θεάτρου. Ποτέ δεν διατηρούσε αυλή στο θίασό του. Απεχθανόταν τους κόλακες. Και πάντα πλήρωνε, όχι μόνο βάση της Συλλογικής Σύμβασης, αλλά και παραπάνω. Αυτός ο δεξιός κατά δήλωσή του, όταν δήθεν αριστεροί και κομμουνιστές θιασάρχες, δεν πλήρωναν τότε ούτε τις πρόβες, ούτε τηρούσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Και όταν κάποτε τον ρώτησα, γιατί το κάνει αυτό, η απάντησή του ήταν : «Aπό αξιοπρέπεια , Σωτήρη μου». Και η Βούλα Ζουμπουλάκη τι να πεις; Πραγματική σταρ. Σεμνή, απλή. Μύριζε ταλέντο! Εξαιρετική ηθοποιός! Και καλή φίλη των καλών συναδέλφων! Ο Θεός να αναπαύει τις ψυχές τους Αιωνία η μνήμη τους για όσους τους γνώρισαν, τους έζησαν και είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί τους.

Πόσο εύκολο είναι κανείς να δουλεύει με την οικογένειά του και ποια είναι τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα;

Με την Μαίρη Ραζή είμαστε «παντρεμένοι» 38 ολόκληρα χρόνια επί σκηνής, και άλλα τόσα στη ζωή. Έτυχε και πέτυχε; Ίσως. Πάντως σημαντικά συνέβαλε το γεγονός, ότι πάντα αφήναμε και αφήνουμε και θα αφήνουμε τα «οικογενειακά» μας έξω από την πόρτα του θεάτρου, απ’ όπου και τα παραλαμβάνουμε μετά το πέρας κάθε παράστασης ή της πρόβας. Επίσης το ότι έχουμε κοινά καλλιτεχνικά οράματα και στόχους. Το θέατρο μας ενώνει και μας δυναμώνει.

Με την Κοραλία έχουμε συνεργαστεί σε αρκετές παραστάσεις. Έχει έναν μαγικό τρόπο να μας κάνει να ξεχνάμε και στη σκηνή και στο παρασκήνιο ότι είναι κόρη μας και έτσι την αντιμετωπίζουμε σαν μία άξια συνάδελφο! Ποιο είναι το μυστικό της, ρωτήστε την ίδια!

Το θέατρο «Πρόβα» πώς κατάφερε να αντέξει τους κλυδωνισμούς της πανδημίας;

Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια. Από το 1984, που ιδρύσαμε μαζί με τη Μαίρη Ραζή, το θέατρο Πρόβα, περάσαμε πολλές δύσκολες καταστάσεις και περιόδους. Αντέξαμε όμως γιατί το αξίζουμε και γιατί πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε. Μία ματιά στο ρεπερτόριό μας βεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Η λεγόμενη πανδημία της COVID-19 ήταν βέβαια μία πρωτόγνωρη εμπειρία: Μάσκες, εμβόλια, αποστάσεις, εγκλεισμός, πρόβες για την παγκόσμια ψηφιακή δικτατορία που ανθεί ήδη στην Κίνα, αλλά συστηματικά αποσιωπείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Βλέπουμε τις δυστοπικές εικόνες του lockdown στη Σαγκάη και απορούμε. Και αυτό γιατί είμαστε βυθισμένοι στην άγνοια για το τι συμβαίνει σήμερα στην Κίνα.

Με την πανδημία δοκιμάστηκε η αντοχή μας με τη στέρηση της Σκηνής. Όταν ξανάνοιξαν τα θέατρα, μετά από δύο χρόνια, κλαίγαμε σαν μικρά παιδιά στις πρώτες πρόβες.

Έχετε μια μακρά πορεία ως δάσκαλος υποκριτικής. Πιστεύετε ότι οι συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας ευνοούν τα νέα παιδιά να βιοποριστούν μέσα από την υποκριτική;

Θα ήθελα εδώ αρχικά να τονίσω ότι το ταλέντο περισσεύει στα Βαλκάνια, σε όλες τις παραστατικές Τέχνες. Και ότι στην Ελλάδα ακόμα (δεν ξέρω για πόσο) το επίπεδο των θεατρικών παραστάσεων δεν υπολείπεται σε τίποτα, αν όχι προηγείται, των αντίστοιχων ευρωπαϊκών αλλά και διεθνώς. Ως τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο βιοπορισμός μέσα από την Υποκριτική τέχνη ήταν εφικτός έως και άνετος. Ήμασταν όχι παραπάνω από χίλιοι ενεργοί ηθοποιοί και δουλεύαμε στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Ύστερα ακολούθησε το χάος και οι μισοί Έλληνες έγιναν ξαφνικά δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές και τηλεοπτικές περσόνες.

Η ανάλυση των αιτιών αυτής της πλημμυρίδας, που συνέβη δυστυχώς και σε διεθνή επίπεδο δεν είναι της παρούσης. Συνοπτικά, οφείλεται στις «αρχές» της παγκοσμιοποίησης: αποδόμηση της εκπαίδευσης, διάλυση εθνικών ταυτοτήτων και γλωσσών, αποσάρθρωση των κλασικών έργων σε όλες τις τέχνες, «ισότητες πολιτισμών», «απελευθέρωση» των επαγγελμάτων, αρχή της ήσσονος προσπάθειας στη μόρφωση, όλοι μπορούν να τα κάνουν όλα. Ένας κακόγουστος δήθεν, νεωτερισμός σε όλα, καταιγισμός «πληροφοριών» από τα ηλεκτρονικά και διαδικτυακά μέσα κτλπ, γνωστά και άγνωστα. Με αποτέλεσμα μία υπερπροσφορά και στον χώρο της τέχνης και σμίκρυνση της ζήτησης που είναι «βραχυκυκλωμένη», αλλά και λόγω της πανδημίας που δυστυχώς θα έχει και συνέχεια με άλλους ιούς.

Όχι λοιπόν! Τα νέα παιδιά δεν μπορούν να πληροφορηθούν σήμερα μέσα από την Υποκριτική και δεν είναι άμοιρα ταλέντου τα περισσότερα. Βρίσκονται στην ανεργία και στην υποαπασχόληση με μικρές αμοιβές ή καθόλου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουν ξεφυτρώσει γύρω από το θέατρο, δεκάδες νέες «ειδικότητες» που απορροφούν τα περισσότερα χρήματα από το παραγόμενο πολιτιστικό προϊόν.

Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου υπήρξε στιγμή που νιώσατε πικρία όταν είδατε ένα μεγάλο ταλέντο που δεν είχε τις διασυνδέσεις να προχωρήσει καλλιτεχνικά;

Όχι μία, αλλά πολλές στιγμές. Πάρα πολλές, αν λάβετε υπ’ όψιν ότι διδάσκω 40 συναπτά έτη, με περίπου 40.000 ώρες διδασκαλίας βεβαιωμένες. Και δεν είναι μόνο οι διασυνδέσεις, αλλά και όλη η πραγματικότητα, που σας περιέγραψα, απαντώντας στην προηγούμενη ερώτησή σας.

Από τα πολλά σωστά, που μας είχαν πει οι δάσκαλοί μας, όταν ήμασταν μαθητές στη Δραματική Σχολή, ένα δυστυχώς δεν ισχύει πια σήμερα. Το ότι το ταλέντο δεν χάνεται με τίποτα. Σήμερα χάνεται. Ιδίως εάν συνοδεύεται από αλύγιστη μέση ή αλλιώς καλλιτεχνική αξιοπρέπεια.

Το γεγονός πως δεν έχετε εργαστεί μαζί με τη σύζυγό σας τηλεοπτικά και γενικότερα στη μικρή οθόνη ήταν δική σας επιλογή;

-Ναι, δική μου επιλογή. Με τη Μαίρη γνωριστήκαμε το 1984, όταν ήδη από το 1980 είχα πάρει την απόφαση να εγκαταλείψω την τηλεόραση και να αφοσιωθώ στο θέατρο και στην θεατρική εκπαίδευση. Πριν από το 1980, όμως, είχα αρκετή δραστηριότητα στη μικρή οθόνη με πρωταγωνιστικές συμμετοχές στα σήριαλ : «Μαρίνα Αυγέρη», « Μαντώ Μαυρογένους», «Ιερόσυλοι», « Βεντέτα» και άλλα.

Επίσης μεγάλη δραστηριότητα στα ερτζιανά της κρατικής ραδιοφωνία ς.

Μετά το 1980 συμμετείχα μόνο σε τρεις κινηματογραφικές ταινίες που γυρίστηκαν στην Τσεχία, με τον Γιώργο Αγαθονικιάδη.

Επίσης στην τηλεοπτική μεταφορά του θεατρικού έργου του Γιώργου Διαλεγμένου: « Ό,τι πεις αγάπη μου»

Έχετε βραβευτεί τόσο ως ηθοποιός, όσο και ως διδάσκαλος. Για σας πέραν των τίτλων και των τιμών ποια είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση της ζωής σας ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος;

Η μεγαλύτερη επιβράβευση ως δάσκαλος είναι ότι πέφτουν στην αγκαλιά μου παλιοί μαθητές μου, ευχαριστώντας με και ευγνωμονώντας με, για τις εμπειρίες και τις γνώσεις που τους χάρισα.

Ως σκηνοθέτης και ηθοποιός, όταν κάποιες φορές στη μέση του πουθενά, θεατρόφιλοι θεατές μας μάς ευχαριστούν για την ψυχαγωγία που τους προσφέραμε με τις παραστάσεις μας.

Και η διδασκαλία και η υποκριτική είναι δουλειές ερωτικές. Πρέπει να είσαι γνώστης , εμπειροτέχνης, αλλά και ερωτευμένος με την εργασία σου. Και ο έρωτας μεταδίδεται σαν τη φωτιά!

Όπως συνηθίζω να λέω: σε κάθε μάθημα στόχος είναι ο ένας μαθητής, που θα το κάνεις να ερωτευτεί με το αντικείμενο του θεάτρου. Σε κάθε παράσταση ο ένας θεατής που θα του «κλέψεις» μία μόνιμη γωνία της συνείδησής του.

Μιλήστε μας για την παράσταση τα «4 πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Τι έχει να κερδίσει ο θεατής ερχόμενος να σας δει και ποιο ήταν το κριτήριο να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;

– Καθομολογία του κοινού και της κριτικής είναι μία συναρπαστική παράσταση . Πρόκειται εξάλλου για ένα από τα καλύτερα έργα του Καμπανέλλη. Είναι μία σπαρταριστή σάτιρα της ακόρεστης δίψας του ανθρώπου για εξουσία και χρήμα, τοποθετημένη στο πλαίσιο μιας οικογένειας επτά αδελφών ,που είναι κληρονόμοι ενός οικονομικού κολοσσού , αλλά ο μπαμπάς τους ,που είναι 99 ετών και κάτοχος του 51% των μετοχών, δεν λέει να πεθάνει. Εξαιρετικό έργο, ηλικίας 50 ετών, αλλά είναι σαν να γράφτηκε σήμερα και αύριο, γιατί το θέμα του είναι διαχρονικό και υπερτοπικό.

Ο θεατής, που θα δει την παράστασή μας, θα κερδίσει όπως πάντα στο θέατρο Πρόβα επί τέσσερις δεκαετίες, δύο ώρες ποιοτικής διασκέδασης και ψυχαγωγίας .

Τα κριτήρια επιλογής του έργου είναι η προσήλωσή μας στην καταξίωση και ανάδειξη της νέας ελληνικής δραματουργίας. Οι μισές σχεδόν από τις 90 παραγωγές, που έχει στο ενεργητικό του το θέατρο Πρόβα, αφορούν σε νεοελληνικά έργα, πολλά εκ των οποίων και άπαιχτα.

Επιπλέον λόγος ήταν και ο εορτασμός των 100 χρόνων από τη γέννηση του Καμπανέλλη, στον οποίον συμμετείχαμε, με το ανέβασμα του έργου του: « Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού».

Μέχρι πότε θα παίζετε η εν λόγω παράσταση;

Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού θα παίζονται ως το Δεκέμβρη του 2022, ολοκληρώνοντας μαζί με άλλες παράπλευρες εκδηλώσεις, εκθέσεις, συνεδρία και τα λοιπά, των εορτασμό για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Υπήρξε κάποιο σχόλιο από θεατή μετά το πέρας της παράσταση που σας συγκίνησε;

Ναι! Μεταξύ πολλών ξεχωρίζω το σχόλιο της Κατερίνας Καμπανέλλη, κόρης του συγγραφέα: «Είναι η καλύτερη παράσταση του έργου αυτού, που έχω δει. Υπηρετεί με πληρότητα και σαφήνεια το κείμενο, αναδεικνύοντας όλες τις πτυχές του έργου».

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του γάμου σας;

Και η Μαίρη και εγώ δεν πιστεύουμε στη «σύμβαση» του γάμου, όπως έχει καταντήσει σήμερα, κάτω από τις συγκεκριμένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες . Και ίσως αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχίας του.

Επίσης ότι ποτέ δεν έχουμε χρησιμοποιήσει τις ερωτήσεις: Πού ήσουν ; Πού είσαι τώρα; Tι σκέφτεσαι τώρα; Ακόμα ότι μας ενώνουν τα «δεσμά» της σκηνής του θεάτρου και η κοινή λατρεία μας για την Κοραλία.

Θελήσατε ποτέ ένα δεύτερο παιδί πέραν της Κοραλίας;

Όχι, ούτε εγώ, ούτε η Μαίρη. Η Μαίρη γιατί είχε μία δύσκολη γέννα και εγώ γιατί αισθάνομαι βαριά την ευθύνη της πατρότητας. Και η Κοραλία ποτέ δεν ζήτησε με επιμονή αδερφάκι, ίσως απολαμβάνοντας τα αγαθά του να είσαι μοναχοπαίδι.

Είσαστε περισσότερο κλασσικός πατέρας ή φίλος με την μονάκριβη κόρη σας;

– Φίλος! Φίλος μόνον! Και με απέραντο σεβασμό και κατανόηση και υποστήριξη στις επιλογές της, όποιες και αν είναι αυτές. Τις «προβολές» του εγώ μου τις κρατάω για τον εαυτό μου και δεν τις στρέφω επουδενί στην κόρη μου αλλά και σε κανέναν φίλο ή συνάνθρωπο. Έχω μάθει να παλεύω μόνος με τον εαυτό μου.

Τι σας θλίβει στην Ελλάδα του σήμερα;

– Ό,τι θλίβει σε κάθε χώρα του κόσμου τους ανθρώπους , που ακόμα σκέφτονται και αισθάνονται : « Η παγκόσμια Χούντα των αγορών, αιματοβαμμένος χρηματιστηριακός καπιταλισμός και όλα τα θανατηφόρα σκουπίδια, που παράγει ατελείωτα ποτάμια αίματος, άγρια εκμετάλλευση των ανθρώπων ,των ζώων και της χλωρίδας, ατμοσφαιρική και ψυχολογική ρύπανση, εξαχρείωση ,χειραγώγηση, συναισθηματικό ευνουχισμό, διανοητική παράλυση, σωματική τοξίνωση, απαξίωση της ζωής πάνω στον πλανήτη γη.

Πότε στην παγκόσμια ιστορία δεν βίωσε η ανθρωπότητα τόσο μαζικά και συντονισμένα την φρίκη και την βαρβαρότητα της θηριώδους πανάρχαιας και ακόρεστης δίψας του ανθρώπου να εξουσιάζει και να πλεονεκτεί.

Ποια είναι τα πλάνα του χειμώνα για το θέατρο «Πρόβα»;

Θα ξεκινήσουμε τη χειμερινή σεζόν 2022-23 με το έργο , που ήδη με επιτυχία παίζουμε : «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Φέτος εορτάζονται τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Καμπανέλλη, και αν δεν κάνω λάθος, είμαστε ο μοναδικός θίασος που ανεβάζει το έργο του.

Στη συνέχεια θα ανεβάσουμε για 8η σεζόν και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων « Το Τέρας και Εγώ» του Σταμάτη Μαλέλη, ένα συγκλονιστικό ,θεατρικό ντοκουμέντο για την κατάθλιψη και τη λύτρωση από τα δεσμά της.

Ύστερα θα παρουσιάσουμε το έργο:« Η κυρία δεν πενθεί» του Κώστα Μουρσελά, μία αποκαλυπτική σάτιρα της Νεοελληνικής κοινωνίας.

Και έπεται η σεζόν 2023-24, όπου και κλείνουμε πρώτα ο Θεός, 40 χρόνια συνεχούς και συνεπούς πολιτιστικής δραστηριότητας.

https://www.enimerotiko.gr/politismos/sotiris-tsogkas-h-semnotita-kai-to...

Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Μία σπαρταριστή αποκαλυπτική σάτιρα

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΣ ΒΕΙΚΟΥ 26 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΙΣ 9ΜΜ

Το Θέατρο Πρόβα συμμετέχει στον εορτασμό του έτους Καμπανέλλη, 100 χρόνια από τη γέννηση του, με το έργο «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού. Η παράσταση μετά την επιτυχία που γνώρισε στο Θέατρο Πρόβα, από την Τρίτη 28 Ιουνίου 2022 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων θα παρουσιαστεί στο Παληό Πανεπιστήμιο στην Πλάκα .
Περίληψη του έργου
«Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» είναι ο αντίποδας του κόσμου της «Αυλής των θαυμάτων». Το έργο γράφτηκε από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη το 1978 και παρουσιάστηκε από το θέατρο Τέχνης. Η ιστορία του έργου είναι πολύ απλή. Τα επτά αδέλφια, γυναίκες και άντρες, κληρονόμοι μιας μεγάλης βιομηχανικής επιχείρησης, κάτω από την τυραννική αθανασία ενός επτάψυχου πατέρα που μολονότι είναι σε μόνιμη αφασία διατηρεί το 51% των μετοχών του. Τα αδέρφια τσακώνονται μεταξύ τους γιατί όλα θέλουν να ηγηθούν και να αναλάβουν τη διεύθυνση της εταιρείας. Οι ανελέητες ραδιουργίες και οι λυσσαλέοι καυγάδες που γίνονται συνέχεια ανάμεσά τους οδηγούν στην αλληλοεξόντωση τους. Τελικά διαπιστώνουν ότι κυνηγούν και επενδύουν σε ένα μέλλον που δεν το ορίζουν. Μέσα όμως από τις διάφορες κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζουν αποφασίζουν να συμφιλιωθούν και να μονοιάσουν και να συνεχίζουν να έχουν ακόμα το μπαμπά τους.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε ώς Αλίκη την Μαίρη Ραζή και ώς Κώστα τον Σωτήρη Τσόγκα. Μαζί τους συμπρωταγωνιστούν ώς Τώνη ο Κώστας Δαρλάσης, Μαίρη η Κοραλία Τσόγκα, Θεία η Ελευθερία Ρήγου, Μάνος ο Αντώνης Ζιώγας, Ειρήνη η Άννα Πορφύρη και Γιώργος ο Υάκινθος Μάινας. Απολαυστικές ερμηνείες στο διαχρονικό και άκρως επίκαιρο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Την σκηνοθεσία και τους φωτισμούς υπογράφει ο Παντελής Παπαδόπουλος, την σκηνογραφία και την ενδυματολογία επιμελείται η Λαμπρινή Καρδαρά και την πρωτότυπη μουσική συνθέτει ο Διονύσης Τσακνής.

Λίγα λόγια για την επιλογή του έργου
Το θέατρο «Πρόβα» έχει στο ενεργητικό του μακροχρόνια πορεία παρουσίασης ελληνικών θεατρικών έργων .
Φέτος, ανεβάζουμε τη νέα μας παραγωγή : «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού», ένα από τα πιο σημαντικά έργα της ελληνικής μεταπολιτευτικής περιόδου. Πρόκειται για το έργο που φέρει την υπογραφή του πατριάρχη του ελληνικού θεάτρου, Ιάκωβου Καμπανέλλη. Το έργο, με αφορμή τη διαμάχη για την κληρονομιά μιας μεγάλης βιομηχανικής επιχείρησης, καταγράφει με συγκλονιστικό αλλά και διαχρονικό τρόπο, την απληστία των ανθρώπων και την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία και πλούτο. Το έργο γράφτηκε το 1978 αλλά μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα. Αυτό είναι το μέγα επίτευγμα του Καμπανέλλη, ο οποίος στέκεται στην κορυφή της νεότερης ιστορίας του θεάτρου. Δεν είναι τυχαίο που οι σύγχρονοι του συγγραφείς, αλλά και οι νεότεροι τον αποκαλούν γενάρχη του ελληνικού θεάτρου.
Μαίρη Ραζή – Σωτήρης Τσόγκας

Το θέατρο Πρόβα επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού για το έργο «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Εισηγητής Δραματολογίας: ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΑΡΔΑΡΑ
Μουσική: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ
Σχεδιασμός Φωτισμών: ΥΑΚΙΝΘΟΣ ΜΑΙΝΑΣ
Βοηθός σκηνοθέτη: ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Φωτογράφος παράστασης ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Βοηθός Φωτογράφου ΣΕΜΙΝΑ ΠΑΝΗΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Αφίσα – Εξώφυλλο Προγράμματος ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΚΜΗΣΗΣ
Ηλεκτρολόγος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Διαχείριση Social Media ΤΖΕΝΗ ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Γραφίστρια ΡΟΖΑ ΠΑΠΠΟΥΤΣΑΚΗ
Τυπογραφείο ANGELAKIS DIGITAL
Κατασκευή Σκηνικού ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ
Κουστούμια ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΡΟΒΑ
Παραδοσιακές Στολές ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ ΣΥΡΟΓΙΑΝΝΗ

Διανομή:

Αλίκη: ΜΑΙΡΗ ΡΑΖΗ
Κώστας: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ
Τώνης: ΚΩΣΤΑΣ ΔΑΡΛΑΣΗΣ
Μαίρη: ΚΟΡΑΛΙΑ ΤΣΟΓΚΑ
Θεία: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΗΓΟΥ
Μάνος: ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ
Ειρήνη: ΑΝΝΑ ΠΟΡΦΥΡΗ
Γιώργος: ΥΑΚΙΝΘΟΣ ΜΑΙΝΑΣ

Υπεύθυνη παραστάσεων: Φένια Γεωργακοπούλου και Μαίρη Ραζή 6932212376