Απόγευμα στο Θέατρο Πρόβα. Συνάντηση με τη Μαίρη Ραζή, την ηθοποιό με τις θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες, τον ιθύνοντα νου του θεάτρου, την πιο γλυκιά mastermind που έχουμε συναντήσει. Η παράσταση «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» που τρέχει αυτή την περίοδο, το έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη, η καινούργια θεατρική πρόταση και το «άλλο» παιδί της, το ίδιο το θέατρο Πρόβα, που γίνεται τριάντα οκτώ ετών φέτος. Μια κουβέντα με έναν σπουδαίο άνθρωπο. Πολλά ευχαριστώ στην Αλίκη Δανάλη, η οποία φρόντισε να γίνει αυτή η συνέντευξη.

Ξεκινάμε από τα «Τέσσερα πόδια του τραπεζιού». Μαθαίνω ότι είναι Καμπανελλική χρονιά αυτή που διανύουμε.
Ναι, είναι τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Από κει πήρατε την ευκαιρία και είπατε να κάνετε πράγματα.
Όχι. Εμείς το είχαμε αποφασίσει ένα χρόνο πριν, χωρίς να ξέρουμε ότι είναι το έτος Καμπανέλλη. Και η επιλογή μας συνέπεσε με τον εορτασμό των εκατό χρόνων από τη γέννησή του.

Και το συγκεκριμένο έργο; Πώς το διαλέξατε;
Το συγκεκριμένο έργο… Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι είναι το καλύτερό του… Το θεωρώ ανώτερο κι από την «Αυλή των θαυμάτων»… Θα σας πω γιατί. Γιατί αυτό το έργο έχει τις αβυσσαλέες σχέσεις που υπάρχουν μέσα στις οικογένειες, στα σόγια, ανάμεσα στ’ αδέλφια και έχουν μία οικουμενικότητα τα μηνύματα που περνάει το κείμενο αυτό. Και γι’ αυτό το επέλεξα. Γιατί δεν είναι «ελληνικό» μόνο. Αυτό το έργο μπορεί να παιχτεί σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Πρόκειται για μία ιστορία επτά αδελφών που διεκδικούν μία πολύ μεγάλη επιχείρηση. Και διεκδικούν ποιος θα πάρει την προεδρία του διοικητικού συμβουλίου. Και υπάρχει ο πατέρας του, ο οποίος είναι εκατό – ούτε ξέρουμε πόσο χρονών – που δεν καταλαβαίνει, αλλά έχει το 51% των μετοχών! (γελάει) Οπότε τα παιδιά πρέπει να κρατήσουν τον μπαμπά ζωντανό. Μάλιστα, σε κάποια στιγμή του έργου, ο Κώστας λέει «Όσο ζω εγώ, ο μπαμπάς δεν πρόκειται να πεθάνει»! Και αφού τρώγονται… είναι μία σάτιρα, μία σπαρταριστή κωμωδία και συμβαίνουν πράγματα με πολύ κωμικό τρόπο… Ο συγγραφέας καταθέτει αιχμηρά ζητήματα και προβληματισμούς της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ το έγραψε το 1978.

Σας συγκλονίζει το πόσο επίκαιρο είναι το έργο;
Με συγκλονίζει και με στενοχωρεί. Όλοι έχουμε σόγια, όλοι έχουμε αδέλφια. Είναι σπάνιο να δεις σήμερα αγαπημένα αδέλφια. Τρώγονται μεταξύ τους. Συμφέροντα, κληρονομιές… υπάρχουν όλα αυτά.

Πόσο κράτησαν οι πρόβες;
Κοιτάξτε… Το έργο το ανεβάσαμε τον Μάιο…

Ναι, είναι η δεύτερη χρονιά αυτή εδώ.
Ναι. Είχαμε (γελάει) ξεκινήσει πρόβες Γενάρη. Τέσσερις μήνες! Εκτός του ότι είμαστε οκτώ άτομα επί σκηνής – έχουμε επιχορηγηθεί για το έργο αυτό – οι πρόβες γίνονταν σαν οδοντωτός Καλαβρύτων. Κολλούσε Covid ο ένας, ύστερα κολλούσε ο άλλος. Αλλά επειδή είμαστε όλοι στη σκηνή, εκτός από δύο ντουέτα, ήταν πολύ δύσκολο να κάνουμε πρόβα όταν έλειπε κάποιος. Παίξαμε δώδεκα παραστάσεις εδώ στο Θέατρο Πρόβα, μετά παίξαμε στο Παλιό Πανεπιστήμιο, άλλες τόσες παραστάσεις. Περιοδεύσαμε στην πατρίδα του, τη Νάξο. Παίξαμε στο Αττικό Άλσος. Στο Θέατρο Γαλατσίου. Στις φυλακές του Ωρωπού, που ήταν μία τρομερή εμπειρία. Στην Κηφισιά, στο Αιγάλεω – στο θέατρο Αλέξης Μινωτής. Παίξαμε παντού, αν και το καλοκαίρι δεν κάνουμε περιοδείες. Αλλά μας το ζητούσαν. Και έτσι το ξεκινήσαμε και φέτος. Ξεκινήσαμε 5 Νοεμβρίου.

Έχετε κάτι άλλο κατά νου για μετά;
Βεβαίως. Ξεκινάμε στις 6 Γενάρη του 2023, γι’ αυτό και σταματάμε με αυτή την παράσταση στις 27 Δεκέμβρη. Για να πάμε στις τελικές πρόβες. Έχουμε ξεκινήσει. Ανεβάζουμε το «Η κυρία δεν πενθεί», του Κώστα Μουρσελά. Γνωστός και σπουδαίος Έλληνας συγγραφέας. Και φίλος μας. Ερχόταν και παρακολουθούσε όλες τις παραστάσεις. Και στενοχωριέμαι που έφυγε από κοντά μας. Ο κόσμος τον ξέρει από το «Εκείνος κι εκείνος», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά». Ανεβάζουμε λοιπόν κείμενά του. Είναι μία ομάδα ηθοποιών που εναλλάσσονται στους ρόλους, με έναν κεντρικό άξονα, μία σύνθεση μονοπράκτων που έχει γράψει. Από αυτά κάναμε μία επιλογή, να έχει ροή το ένα με το άλλο, να μην διακόπτεται η δράση. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, μία άγνωστη πλευρά του Κώστα Μουρσελά, έχει πολλά χρόνια να παιχτεί. Αυτή η εναλλαγή ρόλων μου αρέσει πολύ. Με τρελαίνει να υποδύομαι διάφορους ρόλους και το έχω κάνει στο παρελθόν. Αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τους ηθοποιούς.

Σκέφτεστε να πάει αυτό εδώ μέχρι των Βαΐων;
Θα πάει! Και μάλιστα σκεφτόμαστε να κάνουμε και κάποιες παραπέρα εμφανίσεις.

Φέτος, που το έργο το πήγατε βόλτα, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και επειδή είστε μπαρουτοκαπνισμένη ηθοποιός και πάντα μάχιμη… Σας συγκινούν τα μπουλούκια;
Όχι! (γελάει) Εμένα μου αρέσει να είμαι εδώ μέσα. Είχα παρά πολλά χρόνια να βγω περιοδεία. Οι παλιοί μπουλουκτσήδς… τους θαυμάζω, όπως θαυμάζω και τους σύγχρονους ηθοποιούς, που κάνουν πενήντα-εξήντα παραστάσεις. Εγώ τριάντα έκανα και… Δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό, να μαζεύεις από το ένα μέρος, να πηγαίνεις στο άλλο. Για τη συγκεκριμένη περιοδεία όμως το θέλαμε. Είχαμε δυόμισι χρόνια να παίξουμε… Μας είδε και κόσμος που δεν ερχόταν στο Θέατρο Πρόβα. Γιατί το Πρόβα έχει ένα συγκεκριμένο κοινό. Τώρα ανεβάζουμε μία παράσταση με οκτώ άτομα. Του Μουρσελά είναι με επτά άτομα. Είναι μία παραγωγή μεγάλη. Εκτός αυτού το Θέατρο Πρόβα είναι ένα μικρό θέατρο και πάντα κρατάμε χαμηλούς τόνους στο τι θα κάνουμε. Επίσης, υπάρχουν ηθοποιοί που δεν θέλουν να κάνουν τηλεόραση, μόνο θέατρο. Ξέρετε, μπορεί να τρελαινόμαστε με την τηλεόραση και να αποτελεί η ίδια επιπλέον έσοδο και ο ηθοποιός να είναι πιο αναγνωρίσιμος και να κόβει επιπλέον εισιτήρια στο θέατρο… Όμως η τηλεόραση ΔΕΝ είναι θέατρο. Ένας άξιος ηθοποιός, που κάνει τηλεόραση, δεν μπορεί να κάνει τα χιλιόμετρα που κάνει ένας ηθοποιός του θεάτρου. Και χαίρομαι παρά πολύ που κάποιοι θεατρικοί ηθοποιοί αποφάσισαν να υπηρετούν την τηλεόραση. Είναι καλό, ανεβαίνει ο πήχης της υποκριτικής στην τηλεόραση. Είναι ενδιαφέρον…

Εγώ θα ξαναγυρίσω εδώ, στο Θέατρο Πρόβα. Γιορτάζει φέτος τριάντα οκτώ χρόνια. Και είναι δικό σας παιδί.
Ναι…

Το σκέφτεστε καμιά φορά;
Τώρα, έτσι που μου είπατε, συγκινούμαι. Θέλω να κλαίω. Δεν το σκέφτομαι. Τώρα που μου το λέτε το σκέφτομαι. Κατεβαίνω τις σκάλες, βλέπω τις παλιές φωτογραφίες και σκέφτομαι «Αυτά τα κάναμε εμείς»; Ψηφιοποιήσαμε ένα μεγάλο μέρος του αρχείου μας, γιατί δεν πρέπει να μένουν στα συρτάρια αυτά. Πρέπει να παίρνουν κουράγιο όλοι οι νέοι άνθρωποι από αυτό εδώ. Να πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Εμάς μας γεμίζει υπερηφάνεια και δύναμη. Αν πιστεύεις και δουλεύεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάρεις την κατάθεσή σου, τους τόκους σου πίσω. Με έντιμο τρόπο και σεβασμό προς το κοινό.

Η δουλειά είναι ο δρόμος, έτσι;
Το οδοιπορικό έχει σημασία. Ξέρετε, εγώ θα μπορούσα να μην δουλεύω πια. Αλλά δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτό. Εγώ θέλω να είμαι μέσα στην τέχνη μου. Με κρατά νέα και στα μυαλά και στο σώμα.

Ποια η κινητήρια δύναμη πίσω απ’ όλο αυτό;
Μου αρέσει! Είναι κάτι που θέλω. Είμαι λυσσασμένη με το θέατρο. Και να σας πω και κάτι. Ενώ έχω τη δραματική σχολή «Πρόβα», ενώ έχω ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία, τη διδασκαλία, εκείνο που μου αρέσει πιο πολύ απ’ όλα είναι να παίζω! Όχι ότι τα άλλα δεν μου αρέσουν, αλλά αυτό που με κάνει κάθε βράδυ να έχω μόνιμη επαφή με το κοινό… Όπως μου αρέσει και η τηλεόραση. Μου αρέσει να παίζω. Ο σύζυγός μου με ρωτά «Γιατί κάνεις τόσα πράγματα; Πήγαινε ξεκουράσου»! Αν το κάνω αυτό για μια βδομάδα, θα μαραζώσω.

Και εκείνος όμως είναι υπερήφανος για σας.
Ναι. Και κάνει και αυτός πολλά πράγματα. Είναι ένας διανοούμενος που γράφει, παίζει, σκηνοθετεί, ασχολείται με την ποίηση…

Τι είναι αυτό από το θέατρο που αγαπάτε πιο πολύ και τι είναι αυτό, αν υπάρχει, που αν έλειπε θα ήσαστε καλύτερα;
Τι αγαπώ… Την κόρη μου. Την Κοραλία Τσόγκα. Είμαι ευτυχισμένη που κάνει από μόνη της καριέρα, γράφει, σκηνοθετεί, διευθύνει το εργαστήριο για παιδιά που έχουμε εδώ, διδάσκει σε μία δομή στο Χαϊδάρι… Αλλά από μωρό είναι μέσα στα θέατρα, το παίρναμε μαζί μας, για να μας φέρνει γούρι. Για το άλλο θέμα… δύσκολη η ερώτησή σας… Θα έπρεπε να λείπει η ασέβεια… Θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι που να έχουν σεβασμό, αλληλοσεβασμό, αφοσίωση για αυτό που κάνουν και να μην είναι αποκλειστικός τους στόχος η εμπορευματοποίηση του επαγγέλματος. Η αγένεια, οι παρενοχλήσεις… Και μόνο η υποψία που έχει ο θεατής… Το κοινό επηρεάζεται. Και είναι κρίμα καλλιτέχνες που μας έκαναν τόσα δώρα, να έχουν τέτοιο φινάλε. Και από την άλλη, οι ηθοποιοί να μην είναι ραγιάδες… Πριν το δικό μου θέατρο έχω παίξει σε δεκάδες σκηνές, με πολύ κόσμο. Με τον Covid και τους εγκλεισμούς έχουν αλλάξει τα πράγματα.

Πηγή : https://www.noizy.gr/cinema-theatre/interviews/mairi-razi-synentefksi

Φέτος θα πρωταγωνιστήσετε σε μία παράσταση που αγαπήθηκε από το φιλοθεάμων κοινό, θα ανεβεί για 2η χρονιά στην σκηνή του Θεάτρου ΠΡΟΒΑ, "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού" του Ιάκωβου Καμπανέλλη πείτε μας λίγα λόγια …..

Πρόκειται για ένα κορυφαίο έργο της νεοελληνικής δραματουργίας, διαχρονικό, άρα
πάντοτε επίκαιρο. «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του
οποίου εορτάζουμε εφέτος τα 100 χρόνια από την γέννησή του, είναι μία
αποκαλυπτική σάτιρα της μεγαλο-αστικής τάξης, αλλά και μια ανατομία της
νεοελληνικής κοινωνίας. Επτά αδέλφια, κληρονόμοι ενός οικονομικού κολοσσού,
επιδίδονται σ’ έναν ανηλεή αγώνα για το μοίρασμα της περιουσίας του μπαμπά, που
πλησιάζει τα 100 χρόνια ζωής, και δεν λέει να πεθάνει. Διαμάχες, κόντρες,
μηχανορραφίες διαδέχονται η μία την άλλη για την επικράτηση και την απόκτηση της
μερίδας του λέοντος. Μάχες αλληλοεξόντωσης μέχρις εσχάτων. Ο Καμπανέλλης
διαγράφει αριστουργηματικά τους χαρακτήρες των 7 αδελφών, στο πλαίσιο ενός
άρτια δομημένου έργου και με μία συναρπαστική μορφολογία που κινείται μαγικά
μεταξύ του τραγικού, του μελοδραματικού, του παρωδιακού και του κωμικού ύφους.

Καθότι και σκηνοθέτης πως είναι να λειτουργείτε υπό άλλη σκηνοθετική καθοδήγηση;

Είναι δύο διαφορετικοί ρόλοι, που για μένα συλλειτουργούν πλέον, μετά από 50
πρεμιέρες ως ηθοποιός και άλλες τόσες ως σκηνοθέτης. Με την εξής διαφορά: Όταν
σκηνοθετώ βρίσκομαι συχνά πάνω στη σκηνή δοκιμάζοντας, παίζοντας, δείχνοντας,
καθοδηγώντας. Όσο όμως προχωρούν οι πρόβες εγκαταλείπω την σκηνή και
εγκαθίσταμαι στην πλατεία. Ο ρόλος του σκηνοθέτη κυριαρχεί πλέον ως την
πρεμιέρα. Μάτια και αυτιά στραμμένα στην σκηνή, ρυθμοί και ατμόσφαιρα
παράστασης, φωτισμοί, ήχοι, μουσική, κουστούμια, σκηνικά. Έχω την συνολική
ευθύνη του θεάματος και ακροάματος. Αντίθετα όταν παίζω ως ηθοποιός, στην αρχή
των προβών λειτουργώ και σαν κρυπτο-σκηνοθέτης. Προτείνω, δείχνω, έχω άποψη.
Όσο όμως προχωρούν οι πρόβες και τα λόγια έχουν «λιώσει», όπως λέμε στο
θέατρο, μέσα στα συναισθήματα και την κίνηση, επικρατεί απολύτως ο ρόλος της
ηθοποιού και ο σκηνοθέτης «απουσιάζει».

Πώς ήταν να έχεις δάσκαλο τον μακαριστό Δημήτρη Μυράτ;

Τύχη βουνό! Με τον Δημήτρη Μυράτ, η συνεργασία μου διήρκησε γύρω στα
δεκαπέντε χρόνια. Τα πρώτα τρία, ήταν δάσκαλός μου στην δραματική σχολή του
Ωδείου Αθηνών, μαζί με τους αξέχαστους, Αλέξη Μινωτή, Κατίνα Παξινού, Άγγελο
Τερζάκη, Κώστα Μουσούρη και Γιάννη Σιδέρη. Και τα υπόλοιπα 12 χρόνια ήμουνα
μόνιμο στέλεχος του θεάτρου Αθηνών, υπηρετώντας ένα ευρύ ρεπερτόριο από την
αρχαία τραγωδία έως νεοκλασικά και σύγχρονα έργα ελληνικά και ξένα. Ήμουν ο
αγαπημένος του μαθητής, ο Ιωάννης εκ των μαθητών του, όπως έλεγε, και για εμένα
ήταν ο αγαπημένος μου δάσκαλος στον οποίο οφείλω σχεδόν (για να μην
υπερβάλλω) τα πάντα γύρω από το θέατρο. Εξαιρετικός σκηνοθέτης και ηθοποιός
και δάσκαλος, κιβωτός θεατρικής μνήμης, τέρας μορφώσεως, πραγματικός,
αριστοκράτης και ευπατρίδης, κύριος με όλη τη σημασία της λέξεως. Έπεσε θύμα
των λιβελογράφων του Συγκροτήματος Λαμπράκη αλλά η μνήμη του στους πιστούς
μαθητές του παραμένει ζωντανή και ανεξίτηλη. Για πρώτη φορά παγκοσμίως ανέβασε επί σκηνής το Συμπόσιο του Πλάτωνος και για πρώτη και μόνη φορά πανελλαδικώς το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο επί σκηνής στην δημοτική. Από τους τελευταίους μεγάλους ιστορικούς θιασάρχες του ελληνικού θεάτρου. Ποτέ δεν διατηρούσε αυλή στο θίασό του. Απεχθανόταν τους κόλακες. Και πάντα πλήρωνε, όχι μόνο βάση της Συλλογικής Σύμβασης, αλλά και παραπάνω.
Αυτός ο δεξιός κατά δήλωσή του, όταν δήθεν αριστεροί και κομμουνιστές θιασάρχες,
δεν πλήρωναν ούτε τις πρόβες, ούτε τηρούσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Και όταν κάποτε τον ρώτησα, γιατί το κάνει αυτό, η απάντησή του ήταν: «Από
αξιοπρέπεια, Σωτήρη μου».

Γνωρίζω ότι εκτός από την ηθοποιία , σκηνοθετείτε, μεταφράζετε και διδάσκετε κατά καιρούς Υποκριτική, Αγωγή Λόγου και Αναπνοή, επίσης έχετε κυκλοφορήσει και ένα βιβλίο, ποια είναι η μεγάλη σας αγάπη;

Η μεγάλη μου αγάπη είναι το θέατρο. Το υπηρετώ εδώ και 50 χρόνια, μέσα από διαφορετικούς δρόμους, που όλοι όμως οδηγούν στο θέατρο. Παίζω θέατρο, σκηνοθετώ θέατρο, μεταφράζω και διασκευάζω για το θέατρο, διδάσκω θέατρο.

Υπό την καθοδήγηση των Μυράτ και Χορν λάβατε μέρος σε πρακτικές εφαρμογές της μεθόδου της "Ύπνο-Παιδείας" και συμμετείχατε στην προσπάθεια της Κρατικής Ραδιοφωνίας και Τηλεοράσεως για την βελτίωση της προφοράς της Ελληνικής στα Μ.Μ.Ε. και για την "ελληνοποίηση" ξενικής ορολογίας, σε συνεργασία με το Τμήμα Νεολογισμώντης Ακαδημίας Αθηνών έφεραν καρπούς αυτές οι προσπάθειες;

Η ΥΠΝΟ-ΠΑΙΔΕΙΑ ήταν μια συγκλονιστική επανάσταση στην ιστορία της
επιστημονικής έρευνας των δυνατοτήτων του ανθρώπινου εγκεφάλου, έρευνας, που
ξεκίνησε πριν από 150 χρόνια και συνεχίζεται ακόμα από νευρο-επιστήμονες σ’ όλο
τον κόσμο.
Είπα «ήταν», διότι η υπνο-παιδεία καταργήθηκε σκοπίμως σε παγκόσμια κλίμακα,
πριν καν αρχίσει να εφαρμόζεται ευρέως.
Και είπα «η έρευνα του ανθρώπινου εγκεφάλου συνεχίζεται ακόμα», αλλά μόνο στο
πλαίσιο απορρήτων σχετικών κυβερνητικών προγραμμάτων σε πολλά κράτη του
κόσμου, πλην των ερευνών, που αφορούν στην Ιατρική. Το θέμα της ΥΠΝΟ-
ΠΑΙΔΕΙΑΣ είναι τεράστιο και δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί στο πλαίσιο μίας
συνέντευξης.
Εν πάσει περιπτώσει η σιωπηρή κατάργηση της υπνο-παιδείας, (που αν
εφαρμοζόταν και τελειοποιόταν θα μπορούσε να μειώσει τα 12 χρόνια της
στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης σε 2! Με πλήρη αφομοίωση των γνώσεων)
έγινε –ΚΑΙ ΚΑΛΏΣ ΈΓΙΝΕ- διότι θα μπορούσε να γίνει κακή χρήσης της, στο βαθμό,
που αυτή (Η ΥΠΝΟΠΑΙΔΕΙΑ) ισοδυναμεί με βαθειά πλύση εγκεφάλου.
Σιωπηρώς σήμερα «επιτρέπεται» η ήπια και μεσαία πλύση εγκεφάλου από την
τηλεόραση και την ηλεκτρονική και ψηφιακή τεχνολογία με στόχο την χειραγώγηση
των ανθρώπων.

Όσον αφορά στην προφορά/εκφορά της ελληνικής γλώσσας και την μεταφορά της
αλλόγλωσσης ορολογίας στα ελληνικά, τα αποτελέσματα ήσαν «ορατά και
«ακουστά» στην Κρατική Ραδιοτηλεόραση ως τα τέλη της δεκαετίας του ’80 περίπου.

Οι προσπάθειες είχαν ξεκινήσει από το 1951 στο Ραδιόφωνο και συμμετείχαν σ’
αυτές δεκάδες άτομα συναφών με την γλώσσα ειδικοτήτων (γλωσσολόγοι, φιλόλογοι,
ηθοποιοί, σκηνοθέτες). Μετά ήρθε το ξεθεμελίωμα της εκπαίδευσης, η ιδιωτική
Ραδιοτηλεόραση, οι νέες τεχνολογίες, διαδίκτυο, η «ψηφιακή εποχή». Και φθάσαμε
σήμερα να έχουμε αποφοίτους θεωρητικής κατεύθυνσης ανωτάτων σπουδών, που
είναι λειτουργικά αναλφάβητοι. Όπως το ακούτε! Σας θυμίζω την προ 10ετίας
δημοσίευση στο «ΒΗΜΑ» των γραπτών των επί πτυχίω φιλολόγων, από την
καθηγήτριά τους στο Πανεπιστήμιο. Σ’ έπιανε ανατριχίλα! Τι μου λέτε λοιπόν για
προφορές και «ελληνικοποιήσεις» ξενικών όρων… Ψιλοπράγματα! Μακάρι να
συνειδητοποιήσουμε κάποτε ότι οι άνθρωποι σκέπτονται με τις λέξεις της μητρικής
τους γλώσσας. Και όταν μία γλώσσα είναι φτωχή, αποδομημένη, κακοποιημένη, τότε
φτωχή, αποδομημένη, κακοποιημένη είναι και η σκέψη του ανθρώπου, που την
«ομιλεί». Άρα, χειραγωγείται αβίαστα και εύκολα!

Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η σημασία της τέχνης στον άνθρωπο;

Η τέχνη είναι αγωγή της ψυχής: ψυχαγωγία. Είναι η παρηγοριά, το βάλσαμο για την
αρχαία μελαγχολία, που φωλιάζει στις ψυχές των ανθρώπων, από τότε –εδώ και
χιλιάδες χρόνια- που συνειδητοποίησαν ότι είναι θνητοί.
Μιλάμε βέβαια για τέχνη, που υπηρετεί υψηλούς αισθητικούς και τεχνικούς κώδικες
και κανόνες.

Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τα επόμενα σχέδια σας…

Από τις 5 Νοεμβρίου θα παρουσιάζουμε «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη για 2 η χρονιά. Από τις 23 Νοεμβρίου και κάθε Τετάρτη θα συνεχίσουμε για 8 η σεζόν «ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΚΙ ΕΓΩ» του Σταμάτη Μαλέλη, ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο για τη μάχη ενός επιτυχημένου επαγγελματία με την κατάθλιψη, και για την λύτρωσή του απ’ αυτήν. Παράλληλα η Παιδική Σκηνή του ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΡΟΒΑ θα παρουσιάσει 2 έργα: « Γιαγιά Σμύρνη» του Υάκινθου Μάινα και «Χριστουγεννιάτικοι Μπελάδες» του Αντώνη Ζιώγα. Τέλος τον Γενάρη το 2023 θα ανεβάσουμε –πρώτα ο Θεός μια συλλογή μονόπρακτων του Μουρσελά με τίτλο: « Η ΚΥΡΙΑ ΔΕΝ ΠΕΝΘΕΙ». Πρόκειται για μια αριστουργηματική γλυκόπικρη σάτιρα της σύγχρονης κοινωνίας και των ανθρώπινων σχέσεων. Το Θέατρο ΠΡΟΒΑ πλησιάζει τα 40 χρόνια συνεχούς και συνεπούς πολιτιστικής προσφοράς, στοχεύοντας στο ποιοτικό έργο, μακριά από ταμειακές επιταγές. Αδιάψευστος μάρτυρας η παραστασιογραφία του: 80 έργα ρεπετρορίου, ελληνικά και ξένα, ανάμεσα στα οποία, πολλά σε πανελλαδική και παγκόσμια πρώτη.

Σας ευχαριστούμε θερμά για το χρόνο σας και για αυτή την υπέροχη κουβέντα !!!!

Πηγή : https://www.theatromania.gr/synenteyxi-me-ton-ithopoio-amp-skinotheti-so...

Εμείς που δημιουργήσαμε το Θέατρο Πρόβα θεωρούμε ότι πρέπει να  διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη μας, να μην αγνοούμε το παρελθόν μας, την ιστορία του τόπου μας για να δημιουργούμε ένα καλύτερο μέλλον με την εμπειρία που αποκτήσαμε από το παρελθόν. Χωρίς μνήμη
υπάρχει βαρβαρότητα.Πιστεύουμε ότι το πολυτιμότερο υλικό των δραστηριοτήτων μας δεν πρέπει να είναι στιβαγμένο σε
κούτες. Σκεφτόμασταν να το δωρίσουμε σε κάποιο ίδρυμα. Ευτυχώς που από την θεατρική δραστηριότητα μας, το Θεατρικό Μουσείο έχει κρατήσει  ένα τμήμα αυτού του υλικού, έως τη στιγμή που έκλεισε.Ευτυχώς που κι εμείς είχαμε την προνοητικότητα να οργανώνουμε το αρχείο των παραστάσεων μαας.Προγράμματα, βιβλία με το κείμενο των έργων σε συνεργασία με τους εκδοτικούς οίκους Δωδώνη καιΑιγόκερως. Αφίσες, αποκόμμτα από δημοσιεύσεις και κριτικές, φωτογραφίες, μακέτες σκηνικών και κοστουμιών σπουδαίων σκηνογράφων όπως ο Μιχάλης Σδούγκος, η Καλλιόπη Κοπανίτσα, οΔημήτρης Καμπανέλλης, Σοφία Παπαχρήστου και υπάρχει πλούσιο ηχητικό υλικό. Πρωτότυπες μουσικές γραμμένες ειδικά για τις παραστάσεις μας από σπουδαίους μουσικούς όπως ο Σταμάτης
Κραουνάκης, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Δημήτρης Καμαρωτός, ο Τάσος Καρακατσάνης, ο ΝίκοςΧαριζάνος, αλλά και μουσικοί νεώτερης γενιάς όπως ο Νίκος Τσέκος, ο Σπύρος Παζιώτης, ο Υάκινθος Μάίνας, ο Γιάννης Ευαγγελίδης, ο Δημήτρης Καραβίτης και πολλοί άλλοι.Το θέατρο προβα έχει μια ιστορία δική του με 88 παραγωγές, συμμετοχή σε τέσσερα διεθνή Φεστιβάλ με πολλά βραβεία ατομικά και συνόλου. Έχει κάνει περιοδείες εντός και εκτός Ελλάδας και έχει
διαμορφώσει δικό του κοινό. Κάθε Οκτώβρη ανοίγει την πόρτα του γιά τους θεατές, είναι μια σχέση αλληλοεκτίμησης, μία σταθερή αξία για όσους το ακολουθούν. Οι συνεχιστές της ιστορίας που έχει ήδη γράψει θα είναι η επόμενη γενιά με νέους καλλιτέχνες, με έναν πυρήνα νέων συνεργατών και τους
αποφοίτους της Σχολής μας. Εκτός από την πρόσβαση στο αρχειοθετημένο υλικό που αποτελείται από δεκάδες προγράμματα, δημοσιεύματα, κριτικές, αφίσες, φωτογραφίες, χειρόγραφα, μουσικά κομμάτια και πληροφορίες των έργων ,που έχουν ανέβει στο Θέατρο ΠΡΟΒΑ από το 1984, ο χρήστης θα έχει τη δυνατότητα online παρακολούθησης των μαγνητοσκοπημένων παραστάσεων. Υπάρχει , επίσης, η υποδομή live streaming για τις μελλοντικές παραγωγές του Θεάτρου "ΠPOBA" όπου οι παραστάσεις θα ανεβαίνουν επιτόπου στο αρχείο και θα είναι άμεσα διαθέσιμο στο κοινό.Σας προσκαλούμε να ξεκλειδώσετε το παρελθόν.
Στο : https://online.prova.gr/
Το παρόν πρόγραμμα επιχορηγείται απο το ΥΠΠΟΑ.
Μαίρη Ραζή, Σωτήρης Τσόγκας

Πως είναι ένα συνεργάζεστε επί σκηνής τόσο με τον σύζυγό σας Σωτήρη Τσόγκα όσο και με την κόρη σας Κοραλία Τσόγκα;
Είναι πολύ ευχάριστο είναι κάτι που δε συμβαίνει εύκολα και είμαστε τυχεροί. Στις 90 παραγωγές που έχουμε κάνει είναι η τέταρτη φορά που είμαστε σε μία παράσταση και οι τρεις μαζί. Η Κοραλία δουλεύει συνήθως καθώς κάνει την δική της καριέρα. Είναι πολύ όμορφο να παίζεις με το παιδί σου. Βέβαια πάνω στη σκηνή ξεχνάς ότι αυτό είναι το παιδί σου ή ότι ο άλλος είναι ο άντρας σου δεν το σκέφτεσαι πάνω στη σκηνή. Έχουμε ένα μεγάλο όφελος. Ο Σωτήρης και εγώ παίζουμε τόσο πολλά χρόνια μαζί. Η συνεννόηση που έχουμε και η υποκριτική μας ταυτότητα είναι εκείνοι οι κώδικες καθώς συνεννοούμαστε με τα μάτια έχουμε το ίδιο βάδισμα.Η επικοινωνία η ταυτότητα μίας παράστασης ορίζεται και από τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε εμείς σκηνικά αυτό βοηθάει πολύ και τους σκηνοθέτες που μας σκηνοθετούν αλλά και εμάς τους ίδιους. Συνήθως δουλεύουμε και με τα ίδια πρόσωπα με τον ίδιο πυρήνα. Οι ηθοποιοί με τους οποίους συνεργαζόμαστε προέρχονται από τις ίδιες ερμηνευτικές σχολές. Αποκωδικοποιούμε τους ρόλους μας με τον ίδιο τρόπο και έχουμε κοινή γλώσσα. Δεν θα μπορούσαμε εύκολα να διατηρήσουμε την σφραγίδα του θεάτρου "Πρόβα". Οι ηθοποιοί μας δεν είναι πολύ γνωστοί από την άποψη ότι μπορεί να μην έχουν εργαστεί στην τηλεόραση αλλά δουλεύουν πολλά χρόνια κάνοντας συγκεκριμένο θέατρο όχι διασκεδαστικό αλλά ψυχαγωγικό. Όλα τα είδη τα σέβομαι τα εκτιμώ και τα αγαπώ, όλα έχουν το χώρο τους και κανέναν δεν υποτιμώ. Όλα τα είδη έχουν τον κόσμο και το κοινό που θέλει να τα δει.Δε συμφωνώ που λέμε αυτός είναι κουλτουριάρης ή του εμπορικού. Όλα χρειάζονται. Αυτό είναι ένας ρατσισμός που δεν το δέχομαι ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Μπορεί να μην πας ποτέ να δεις τον άλλον να μη σε ενδιαφέρει όμως υπάρχει ένα κοινό που τον ακολουθεί και για να συμβαίνει αυτό σημαίνει ότι κάτι κάνει καλά.

Πόσο βαρύ είναι το φορτίο τού να έχετε το δικό σας θέατρο, δεδομένων των δύσκολων συνθηκών που μπορεί να προκύψουν;
Πολύ βαρύ. Εμείς παίρνουμε κάποιες επιχορηγήσεις από το υπουργείο Πολιτισμού. Αυτά, όμως, δεν καλύπτουν τη λειτουργία μιας παραγωγής που θα κάνει 100 παραστάσεις. Άντε να σου καλύψει 15-20 παραστάσεις. Από εκεί και πέρα, πρέπει να βάζεις κόσμο μέσα στο θέατρο. Υπάρχει ένα ειδικό κοινό που παρακολουθεί αυτές τις παραστάσεις. Εγώ τις δυσκολίες που έχω περάσει, επειδή είμαι ένας άνθρωπος με θετική σκέψη, αισιοδοξία και στόχους και διεκδικώ πράγματα, δεν τις αφήνω να με καταβάλλουν. Έχω ένα σύστημα και τα διώχνω αυτά. Σε δύσκολες εποχές, έχουμε φτιάξει πράγματα με πολύ μεγάλες καλλιτεχνικέςπροσδοκίες.Όταν κάνεις καλά τη δουλειά σου, θα έρθουν και τα λεφτά, θα μπει και ο θεατής μέσα. Δεν με φόβισε αυτό ποτέ. Εγώ δεν έχω πουλήσει σπίτι, αγόρασα. Δεν είχα ποτέ πολλά λεφτά, δεν πείνασα, αλλά δούλευα.

Αυτή η δουλειά σας έχει προσφέρει τελικά περισσότερες χαρές;
Μόνο χαρές, τα άλλα δεν με ενδιαφέρουν. Έχω εισπράξει πολλή αγάπη και μεγάλη εκτίμηση. Δουλεύω πάντα ήσυχα, δεν γλείφω, διεκδικώ και δεν ζητάω ελεημοσύνη. Η δουλειά μας έχει αναγνωριστεί. Οι σχέσεις που είχα με τους συναδέλφους μου ποτέ δεν ήταν ανταγωνιστικές. Ποτέ δεν έβαζα τον άλλον απέναντι μου. Ο στόχος μου ήταν να είμαστε σε κύκλο. Και μέσα στον χώρο μας, βέβαια, σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ και η παρουσία του Σωτήρη Τσόγκα, που είναι ένας μεγάλος ηθοποιός χαμηλών τόνων, δεν έχω έρθει ποτέ σε διεκδικητική σύγκρουση καλλιτεχνική ή οικονομική με κανέναν συνάδελφο μου. Στο θέατρο, Μαιρούλα με φωνάζουν και με αγαπούν όλοι. Αυτό το πολύτιμο πράγμα που έχω πετύχει το εισπράττει ο κόσμος και το κοινό.

Απωθημένα έχετε;
Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου τέτοια πράγματα. Μόνο ένα παράπονο έχω. Δεν έχω παίξει στην Επίδαυρο. Είμαι, όμως, ένας επαγγελματίας θεατής, βλέπω κάθε χρόνο όλες τις παραστάσεις της Επιδαύρου. Δεν είμαι, βέβαια, η μόνη που δεν έχει παίξει και είναι λογικό. Όπως εγώ παίρνω τους συνοδοιπόρους μου να ανεβάσω ένα έργο, έτσι κι εκείνοι παίρνουν τους συνοδοιπόρους τους. Δεν είμαι σε αυτόν τον κύκλο. Αν κάποιος δεν έχει δουλέψει μαζί μου, είναι δύσκολο να με πάρει. Δεν τον αδικώ, αλλά δεν χαίρομαι που ύστερα από τόσα χρόνια στο θέατρο δεν έχω παίξει. Το συναίσθημα της αξιοπρέπειας ειναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου.

Πηγές : https://www.gossip-tv.gr/showbiz/story/744778/mairi-razi-einai-poly-omor...
https://www.zappit.gr/showbiz/mairi-razi-mono-ena-parapono-echo-kai-den-...